Balans

Het jaar is bijna voorbij en ik kan de balans opmaken van een eerste half jaar als zelfstandig ondernemer. Ik heb het niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf ;-) Met ook al weer een paar opdrachten voor 2016 in het vooruitzicht ga ik vol vertrouwen het nieuwe jaar in.

Mijn grootste uitdaging was wel het leren omgaan met de onzekerheid van onregelmatige inkomsten. Ik heb daarom als doel voor het nieuwe jaar een financiële buffer van minstens tien maanden, zodat ik een terugval in opdrachten op kan vangen. Mijn tweede uitdaging was het opvangen van pieken: op het laatst had ik vier deadlines vóór de Kerst, en dat was - zeker in combinatie met de postbezorging - wel even buffelen. Maar ik heb ze gehaald!

Voor 2016 wil ik, behalve een buffer, mij ook richten op ten minste vijf nieuwe opdrachtgevers zodat mijn netwerk wat groter wordt en ik minder afhankelijk ben. En een derde goed voornemen is leren ontspannen: na pieken weer even genieten van rustiger momenten en ook door de week regelmatig tijd nemen om te relaxen. Benieuwd wat het nieuwe jaar ons brengt!

Decembermaand

Ze zeggen altijd dat december zo'n dure maand is en met Sinterklaas, Kerst en oud&nieuw kan ik me dat wel voorstellen. Bovendien zijn er in mijn familie ook nog wat verjaardagen, dus het kan inderdaad in de papieren lopen. Toch hebben we ook deze maand weer geld over gehouden.

Sinterklaas is bij ons al jaren een "white elephant"-party: mensen nemen dingen mee waar ze zelf op uitgekeken zijn en met een dobbelspel worden alle ingebrachte cadeaus verdeeld. De gietijzeren wok van een vriendin blijkt een droom voor mij, en een andere vriendin is dolgelukkig met een zoutkristal met een waxinelichtje. Ook met kinderen kun je dit doen: rouleer bijvoorbeeld speelgoed door een deel op zolder achter te houden, koop tweedehands spullen en maak deze goed schoon, of ga zelf aan het knutselen.

Ook Kerst hebben we goedkoop weten te houden zonder op kwaliteit in te leveren. Beide keren heb ik gekookt, 1e Kerstdag wat dingen voor een buffet en 2e Kerstdag een vijfgangenmenu voor 6 personen. Door niet kant-en-klaar te kopen, bespaar je veel, en ik vind het leuk om alles zelf te maken. Als je ook nog eens iedereen een gang laat koken, wordt het helemaal betaalbaar.

En de verjaardagen? Wij geven eigenlijk alleen nog maar 'quality time' - een avondje film, een mooie dansvoorstelling, een dagje Efteling, een fijne picknick... Dingen die als herinnering meestal heel lang blijven! Kortom, we kunnen ook deze maand gewoon nog geld opzij zetten om af te lossen op het huis. Hoera!

De spelende mens

Afgelopen weekend, toen Kees en ik in Parijs waren, stonden we onder de beroemde Arc de Triomphe. Een imponerend bouwwerk uit de tijd van Napoleon, bedoeld om de politieke macht te verheerlijken. Kijkend in de richting van La Défense zagen we de Grande Arc, een modern bouwwerk van glas in het nieuwe economisch hart van Parijs. En precies de andere kant op, richting het Louvre, staat een groot reuzenrad.


En misschien is dit wel heel veelzeggend. De politieke macht van vorige eeuwen wordt steeds minder belangrijk. Vervangen door de macht van het geld: de Grande Arc in het verlengde van de Arc de Triomphe. Van homo politicus naar homo economicus. En als we dan de andere kant op kijken, zien we de triomf van de homo ludens, de spelende mens. We zijn nu vaak zo serieus, zoekend naar een leven waarin alles gelijk goed moet zijn. Terwijl je al spelend en experimenterend zo veel leert! De homo ludens - of homo artisticus - doet wat hij of zij leuk vindt, volgt z'n hart en maakt z'n dromen waar.

Ik hoop dat het een teken is van de nieuwe maatschappij, waarin geld minder belangrijk is dan zinvol leven.

Hotel Prestatie Certificaat

Afgelopen weekend zijn Kees en ik naar Parijs geweest. Voor mij niet de eerste keer, voor Kees wel. We hebben geen plannen gemaakt, maar steeds ter plekke besloten wat we wilden doen. En natuurlijk was er behalve voor de bezienswaardigheden veel aandacht voor elkaar, voor lekker eten en voor wijn. Want je bent ten slotte in Parijs, nietwaar?

Het hotel dat we hadden (een niet te negeren deal via de credit card, anders hadden we voor AirBnb gekozen) was heerlijk, op een mooie plek in Parijs (een eiland in de Seine) met zachte bedden en een hete douche. Maar wat ik merkte is dat bij het ontbijt alles in 1-persoons porties aangeboden werd. In twee ochtenden hebben Kees en ik meer afval gemaakt dan we gewoonlijk in een hele week doen. Dat moet toch anders kunnen? Ik heb wel hotels gezien waar je plakjes kaas en vlees kon pakken van een schaal, waar de jam in potjes stond die je gelijk op je broodje kon scheppen en waar de muesli in grote voorraadpotten werd aangeboden.

Zou er een soort prestatie certificaat voor hotels bestaan? Je handdoek laten hangen als je nog geen schone hoeft is al langer een optie (hoewel dat meestal genegeerd wordt door de kamermeisjes heb ik gemerkt), maar onze hotelkamer was bijvoorbeeld ook erg warm en ik kreeg 'm alleen wat koeler door het raam open te zetten. Dat is zonde van de energie die er in gestopt wordt.

Er valt nog een wereld te winnen met hotels denk ik. Ik ben benieuwd naar de eerste circulaire hotels, en tot die tijd hoop ik op kleine verbeteringen in de bestaande hotels.

Authentiek

Vandaag hebben we glas-in-lood in de dubbele deuren naar de slaapkamer laten plaatsen. Vanuit de woonkamer hebben we nu gekleurd zicht op de slaapkamer. Of eigenlijk niet echt zicht, want je kunt er niet doorheen kijken. Het ontwerp is van een huis uit de buurt, uit dezelfde tijd en nog met de originele glas-in-lood deuren. Het melk-glas, dat bij ons na de renovatie in de deuren is gezet, hebben we nooit mooi gevonden en bij de koop bedachten we al dat we de deuren van glas-in-lood wilden voorzien. En het staat fantastisch! Alsof het nooit anders is geweest. Overigens wordt het melk-glas hergebruikt bij workshops die de ontwerper (Franssen glas-in-lood uit Amsterdam) ook geeft. Heel circulair dus!

Hoewel de deuren en het glas niet origineel zijn, hebben we wel wat authenticiteit teruggebracht in het huis, omdat er oorspronkelijk wel glas-in-lood deuren (waarschijnlijk schuifdeuren) in hebben gezeten. Het is natuurlijk heel erg 'retro' en niet 'vintage' (dat verschil heb ik onlangs geleerd) maar toch denk ik dat het wat toevoegt aan oude huizen. Ik heb het bij mijn vorige huis in de Jordaan ook gedaan en het ontwerp gebruikt van mijn benedenburen die nog de originele ramen hadden. Op die manier breng je wat er oorspronkelijk was weer terug in het ontwerp. En ik ben heel blij met het resultaat!

Klimaattop

Er is een klimaatakkoord bereikt in Parijs en ik ben zowel heel blij als stiekem ook een beetje teleurgesteld. Ten eerste is de termijn erg lang terwijl de problemen heel accuut zijn, en ten tweede ligt alle verantwoordelijkheid bij de overheden van de landen die het akkoord getekend hebben. Natuurlijk begrijp ik wel dat dat de kern van democratie is - we laten ons vertegenwoordigen zodat we niet allemaal naar Parijs hoeven ;-) Mijn punt is echter dat we nu al heel veel kunnen doen, als individu, en niet hoeven te wachten tot de overheid de komende jaren met maatregelen gaat komen.

De belangrijkste punten uit het klimaatakkoord staan hier, de belangrijkste dingen die jij als persoon nu al kunt doen staan hier. Een paar persoonlijke favorieten:

• Eet minstens één dag in de week geen vlees en kies vaker voor lokaal voedsel
• Pak vaker de fiets in plaats van de auto
• Zet de verwarming iets lager (of isoleer je huis!)
• Droog je was aan de lijn in plaats van in de droger
• Koop minder, en als je iets koopt dan tweedehands

Als we allemaal meewerken, en dat NU al doen, dan merken we ook veel sneller effect!

Verkeerde naam

Het project "MaaltijdDEELers" van Cascoland heeft de aandacht van Stadsdeel West getrokken. Zij hebben een documentaire laten maken door Broosdoc, waarin ik even aan het woord kom om te vertellen dat ik voor de buurt ga koken. Ik heb een preview gezien (ik laat het weten als het online staat!) en het is erg leuk geworden. Maar bij de aftiteling zag ik tot mijn schrik dat ze mijn naam fout gespeld hadden: Erika.

Al zo lang ik mij kan herinneren gaan mijn nekharen overeind staan als mensen mijn naam met een K schrijven. Wat is dat toch? Heeft het te maken met identiteitsgevoeligheid? En wat is identiteit dan? Ben ik een echte Erica en geen Erika? Ik heb ook heel bewust gekozen met mijn huwelijk om mijn eigen naam te houden; ik ben al veertig jaar Erica Pierik en het zou niet kloppen als ik plots anders zou heten. Hebben Carins of Marcs hier ook last van? Hoe gevoelig ligt een naam? Ik ben heel benieuwd...

PS Vanavond kookt een andere buur voor mij!

Koken voor de buurt

Afgelopen vrijdag heb ik meegedaan aan een experiment. Het idee van kunstenaarsinitiatief Cascoland was om één buurtbewoner te vragen om voor vijf mensen te koken, die op hun beurt de rest van de week zouden koken voor vijf personen. Zo kook je dus eenmalig een grote maaltijd en krijg je de overige vier avonden maaltijden van je buren.

Hoe leuk ook, in de praktijk bleken veel buurtbewoners toch wat huiverig om mee te doen. Ik heb daarom voorgesteld om te beginnen: nog even zonder voorwaarde van terugkoken, maar alleen de mogelijkheid bieden een maaltijd op te halen of samen te eten. Dat idee vond dus wél gretig aftrek en in plaats van voor vijf stond ik vrijdag voor 12 mensen lasagne te maken. Een vegetarische en een (bio)gehakt variant. Omdat op het laatste moment mensen afgezegd hebben, konden Kees en ik toch mee-eten (ik had te weinig ovenschalen...) en dat was ontzettend gezellig. Drie mensen hebben opgehaald en met de rest - zes man - aten we in de buurtkeet, inclusief wijn en kaarsjes!

Fijn werk

Op dagen als deze ben ik zo blij met mijn werk als schrijver! Ik heb weer aardig wat nieuwe opdrachten, en ben vandaag begonnen met een opdracht om anekdotes en casuïstiek te verzamelen van Publiekszaken bij de gemeente. Ik heb enkele mensen geïnterviewd en zulke prachtige verhalen gehoord. Mensen die werken met passie, wat word ik daar toch blij van!

Ik merkte het ook weer bij een bijeenkomst waar ik was voor een mogelijke nieuwe opdracht, waar professionals stralend vertellen over hun vak als strategisch adviseur waterhuishouding. Om te voorkomen dat het uiteindelijke beleidsplan een "abstract stuk van autistische techneuten" wordt (niet mijn woorden!) willen ze graag hulp van een schrijver. Samen werken met mensen die van hun vak houden is het mooiste dat er is. Wat heb ik toch heerlijk werk!

Het kennismakingsgesprek

Ik ben net terug van mijn eerste kennismaking met N, de dame die ik les ga geven via ABC. Ze is erg aardig en blij dat ik haar wil helpen. Haar Nederlands is verlegen en vooral in steekwoorden, maar we begrijpen elkaar goed. Maandag hebben we onze eerste les, waarbij ik haar vooral wil leren kennen. Ze komt uit Egypte, een prachtig land waar ik jaren terug een keer de toerist heb uitgehangen. Ik wil graag van haar horen waar ze geboren en opgegroeid is, wat ze het meeste mist (mijn gok: het warme weer) en wat ze van Amsterdam vindt.

N volgt de inburgeringscursus, waar ze mijn hulp bij kan gebruiken zegt ze. Ik kan me herinneren dat enkele jaren terug een inburgeringscursus over de Nederlandse cultuur op internet te vinden was, waarbij ik hopeloos gefaald had. Ik begreep niks van voortuintjes en de correcte manier van een verjaardag vieren! Ik ben benieuwd naar N's inburgering en of ik haar daar inderdaad bij kan helpen. Ik heb in elk geval heel veel zin in onze eerste les!

Keurmerken

Eerlijk gezegd loop ik vaak vertwijfeld door de supermarkt. Ik wil heel graag door bewust te kopen bijdragen aan een betere wereld, maar zie door de keurmerken de groente niet meer. Wat is beter; biologische, in plastic verpakte paprika, of gewone losse paprika? Of helemaal geen paprika vanwege de energieslurpende kassen waarin ze gekweekt worden, maar gewoon boerenkool van  het land? Kies ik voor biologische appels uit Israel, of gewone van het Flevolandse platteland?

Via Twitter kwam ik de keurmerkenwijzer tegen van Milieucentraal. Deze wijzer geeft niet op alle vragen antwoord, maar helpt wel een beetje met mijn keuze. Voor groente vind ik bijvoorbeeld minimale milieubelasting belangrijk, en voor eieren en vis ga ik voor maximaal dierenwelzijn. Of ik dan beter voor streekproductie of biologisch ingevlogen voedsel moet kiezen, weet ik dan nog steeds niet.. Ik neig naar het eerste, maar ben benieuwd naar andere opvattingen!

Postbezorgen

Hoewel het nu in Amsterdam redelijk mooi weer is, met zowaar een stukje blauwe lucht, merkte ik de afgelopen dagen dat het sombere, grijze weer zo z'n invloed heeft op mij. Nu ik vooral thuis werk en er niet meer uit hoef anders dan voor boodschappen of afspraken, zoek ik (en vind ik!) heel snel redenen om binnen te blijven. Terwijl ik het juist in de winter zo nodig heb om naar buiten te gaan en te bewegen, omdat ik anders net zo somber en grijs als het weer word.

Toen ik dus een tweet voorbij zag komen voor december-hulp bij PostNL, zag ik dat gelijk als een geweldige oplossing. Verplicht naar buiten en bewegen, twee uur per dag! In mijn eigen buurt, dus dan leer ik die ook gelijk beter kennen. Ik heb gesolliciteerd en ben aangenomen; begin december krijg ik van die stoere fietstassen te leen, en mag ik met een oranje hesje de post bezorgen. Ik weet zeker dat ik mijn "briljante" oplossing voor de wintermaanden regelmatig zal vervloeken, als het regent, hagelt, vriest of waait (of alles tegelijk!), maar voor nu denk ik dat ik er goed aan doe. En het is nog nuttig werk ook! ;-)

Werken zonder Grenzen

Toen ik een week of zes geleden aanbood om mee te doen met een initiatief van iemand uit mijn netwerk, om een site op te zetten waarbij werkzoekende vluchtelingen en werkgevers elkaar konden vinden, had ik niet durven dromen dat alles zo'n vlucht zou nemen.

Werken zonder Grenzen heeft al verschillende keren het nieuws gehaald, waardoor ook de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer getriggerd werd. Hij heeft aangegeven de opbrengst van zijn nieuwste bundel Gelukszoekers in z'n geheel aan ons initiatief te schenken. Niet alleen hij als auteur, maar ook uitgeverij De Arbeiderspers, de drukkerij, het Centraal Boekhuis en alle boekverkopers zien van de opbrengst af. Wow.

We willen met Werken zonder Grenzen 1000 vluchtelingen (statushouders) duurzaam aan de slag helpen: vrijwilligerswerk, stages, maar zeker ook betaalde banen en hulp bij ondernemerschap. Op dit moment hebben vooral veel (hoogopgeleide en getalenteerde) vluchtelingen zich ingeschreven, en ook al enkele bedrijven. We zoeken nog meer bedrijven en instellingen die hen werk willen bieden, en we kunnen hen daar ook bij begeleiden.

Deel dus vooral deze oproep!

Netwerkend dineren

Een paar dagen terug had ik een netwerk-diner. Stichting Bewegende Beelden (nee, heeft niets met film te maken maar alles met verschuivende perspectieven, plurale visies en meerdere waarheden) heeft mensen met hele verschillende achtergronden, leeftijden en bezigheden bij elkaar gezet en gezorgd voor een fantastisch viergangendiner. Wat deze mensen gemeen hebben is dat ze allemaal een positieve blik op het leven hebben, en daar actief aan bij willen dragen.

Het was een geweldige avond, met inspirerende gesprekken, een vleugje pittig debat, heerlijk eten en fijne wijn. En erg leuk om te ontdekken dat het netwerken nog verder is gegaan buiten dit gezelschap: vandaag kreeg ik een bericht van iemand via mijn Facebookpagina, die over mij had horen spreken door een mede-disgenoot, en daardoor erg nieuwsgierig was geworden. We hebben nu een koffie-afspraak staan om elkaar te leren kennen. Erg leuk, deze manier van netwerken!

Letterbak 2.0

Ik ben altijd gefascineerd geweest door letterbakken bij mensen thuis. Al die miniatuurdingetjes, van vingerhoed tot plastic Eiffeltoren... Ik dacht altijd dat elke miniatuur een betekenis had voor de eigenaar, maar in die tijd (ik heb het over làng geleden) was het verzamelen van letterbak-vulling een doel op zich, en geen middel voor een herinneringen overzicht.

Tot een vriendin van mij de kurk van een champagnefles, die we opengetrokken hadden ter viering van het leven, meenam met de woorden dat deze in haar letterbak zou gaan. Het kon dus wel! Niet veel later kreeg ik van Kees mijn eigen "letterbak", een bierflessendienblad uit de Wereldwinkel. Sindsdien spaar ik herinneringen die ik exposeer in mijn letterbak. Schelpen van ons eerste weekendje weg, een miniatuur Las Meninas uit Madrid, verschillende zelfgemaakte bruidspaartjes van onze trouwtaarten en enkele entreekaartjes. Ik besef dat het "spullen" zijn die staan voor herinneringen, en dat ik die spullen niet nodig heb om de herinneringen te bewaren (zoals ik in eerdere blogs verkondigd heb), maar ik word wel heel blij van deze mini verzameling!

Taalcoach

Ik wil al een tijdje graag taalcoach worden voor een buurvrouw uit de buurt die graag beter Nederlands wil leren spreken. Gisteren heb ik de laatste cursusdag gehad van het Amsterdams Buurvrouwen Contact (ABC) - binnen nu en twee weken krijg ik waarschijnlijk een kennismakings- en koppelingsgesprek. Spannend, ik heb er heel veel zin in!

De cursus was erg leuk; we hebben casussen behandeld, rollenspellen gedaan en een les voorbereid. Dat laatste wordt wel van je verwacht, dat je je lessen voorbereid. Ik zie daar nog een uitdaging... De les die ik had voorbereid ging goed, en ik werd volop geprezen om mijn geduld. Zij die mij kennen, begrijpen dat ik stomverbaasd was ;-)

De verschillende casussen waren ook heel leerzaam - nadenken over verschillende situaties die voor kunnen komen, en hoe je daar mee om zou gaan. Een voorbeeld: je bent net lekker bezig met je les als om 11 uur de man van je lesneemster uit bed komt en zijn vrouw vraagt ontbijt voor hem te maken. Bij een aantal oudere cursisten kwam het stoom uit de oren en lieten zij briesend weten die man duidelijk te zullen vertellen dat hij z'n ontbijt *%$#!@ zelf kon maken. Hilarisch en begrijpelijk, hoewel ik er zelf geen probleem mee zou hebben. Maak er maar een les van! Benoem ontbijtproducten in het Nederlands - en dan later nog een keer een lesje emancipatie voor beginners...

Over verdienen en verdienen

De titel van deze blog is geïnspireerd op een essay van Rutger Bregman en Jesse Frederik, Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers. Het gaat hierbij niet om de betekenis van verdienen als in salaris, maar als in "aanspraak mogen maken op". De titel refereert aan een grappige anekdote, waar bij een staking van vuilnismannen in New York na 6 dagen de noodtoestand werd uitgeroepen, en bij een staking van bankiers in Ierland na 6 maanden nog niets was gebeurd. Sterker nog, de economie was gegroeid.

De auteurs rekenen af met de Bullshit-Jobs, waarbij waarde alleen verplaatst, of soms zelfs vernietigd wordt, in plaats van gecreëerd. In de reacties op een samenvatting van dit essay bij de Correspondent lees je dat het veel mensen aan het denken heeft gezet over hun eigen baan. Verdienen we wat we verdienen? Het is te kort door de bocht om te stellen dat als er niks schokkends gebeurt als jouw beroepsgroep staakt, je baan dus overbodig is. Denk maar aan kunstenaars, intellectuelen en filosofen - broodnodig voor onze maatschappij. Maar even een reality check was voor mij wel zinvol. Dus heb ik een opdracht afgewezen waarbij ik mensen via webteksten zou overhalen om te gaan gokken: geen wezenlijke bijdrage aan de maatschappij en evenmin aan mijn idealen!

Ethiek in de digitale samenleving

Zoals sommigen van jullie weten zit ik in de adviesraad van Ethiek in de Digitale Samenleving van ECP. Daar hebben we gisteren afgesproken dat we als adviesraad/ werkgroep een bundel gaan maken over moraal, techniek en verantwoordelijkheid. Dat klinkt heel intellectueel en dat is het ook: ik ben de enige in de adviesraad die niet aan het promoveren is... Maar gisteren tijdens de bijeenkomst heeft iedereen kort zijn of haar onderwerp toegelicht en ik ben heel enthousiast hierover! Het wordt een hele bijzondere bundel en ik schrijf niet alleen zelf ook een essay, maar redigeer ook alle andere essays. Gave opdracht he?

De kernvraag zal zijn welke ethische verantwoordelijkheid er heerst in digi-land. Is de gebruiker verantwoordelijk voor zijn privacy, of willen we juist een onafhankelijke digitale waakhond? En wat doen we met al die onzichtbare digitale techniek? Ik weet wel wat ik op Facebook zet, maar weet ik ook wat Facebook met die data doet? Hoe verhouden we ons als mens tot techniek, als techniek steeds meer naar de achtergrond treedt en als een soort digitale jas om ons en de stad heen hangt? We hebben al drie bijeenkomsten van ruim vier uur geweldige dialogen gehad, en in onze essays gaan we verder. Ik hou jullie op de hoogte!

Buy nothing (new)

Oktober is bijna voorbij en dus tijd om mijn uitdaging "Buy Nothing (new)" te evalueren. Om maar gelijk toe te geven: het is niet gelukt. Dat had te maken met het feit dat ik onverwacht tegen de schoenen aan liep waar ik sinds de herfst vorig jaar naar op zoek ben, omdat van mijn vorige paar de zolen afgevallen waren. Ik heb getwijfeld: niet kopen omdat het Buy Nothing New maand is, of wel kopen omdat ik ze toch ga kopen - maar dan later? Ik heb besloten om deze uitdaging te zien als middel en niet als doel, en daarom heb ik de schoenen wel gekocht.

Hoe heb ik het verder gedaan? Ik heb een boek geleend in plaats van gekocht, zelf vingerloze handschoenen gebreid en een kapotte panty niet vervangen. Wel heb ik mijn vaas gebroken (stom!) en dus bij de kringloopwinkel een vervangend exemplaar aangeschaft. Ik heb een nieuwe binnenband moeten kopen en heb ook een cadeau (2e hands) gekocht. Mijn gezichtscrème en mascara waren op en die heb ik nieuw moeten aanschaffen, maar dat telt niet vind ik zelf ;-)

En wat heb ik er van geleerd? Vooral eigenlijk dat ik niet zo goed tegen (zelfopgelegde) regels kan. Hoe harder ik probeerde niets te kopen, hoe meer dingen ik tegen kwam die ik wilde hebben. Ook blijken er veel meer momenten waarop je iets koopt of vervangt dan je in eerste instantie denkt, al dan niet nieuw. In elk geval een maand van bewustwording!

Quotes

Vandaag een hele korte blog met alleen maar een link naar mooie quotes: om even heel blij te worden!

Tweedehands

Bij het opruimen van mijn kledingkast kwam ik verschillende jurkjes tegen die toch echt versleten of verwassen waren. Hoewel ik het moeilijk vind, zeker als ze zo'n leuk model hebben, of heel lekker zitten, ben ik ook hier rigoureus geweest en heb ze weggedaan. Zelfs mijn lievelingstuniek, die op meerdere plekken gaten had. De uitgedunde kledingkast was voor mij dan weer net iets té minimalistisch, dus ben ik op de fiets gestapt voor een nieuwe tuniek.

Ik heb een lievelingswinkeltje in tweedehands kleding op de Bilderdijkstraat, waar ik graag kom. Deze keer zat er echter niets bij voor mij, dus ben ik naar mijn andere lievelingswinkel gefietst,  Claudia Sträter in de Kalverstraat. Deze heeft sinds kort in het achterste deel een tweedehands sectie en daar vond ik wat ik zocht. Ik raakte in gesprek met een verkoopster over duurzaamheid, nieuwe economie en persoonlijke keuzes. We waren het er over eens dat alle beetjes helpen, en ze voelde zich vereerd dat ik de visie en het beleid van het merk Claudia Sträter daar goed in vind passen, en daar ook om waardeer. Thuisgekomen met mijn "nieuwe" paarse tuniek zag ik dat er een kaartje aan hing, die dat allemaal prachtig verwoordde!

Notitieboeken van steen

En dan hou ik echt van internet! Hoe anders was ik er ooit achter gekomen dat een klein innovatief bedrijfje in Utrecht een briljante manier heeft bedacht om papier van steen en gerecycled plastic te maken? Omdat steenpulp nooit van mindere kwaliteit wordt, is het niet alleen in eerste instantie duurzaam, maar gewoon voor eeuwig duurzaam. En dit bedrijf, On the Rock, maakt er echt supermooie notitieboekjes van. Ik heb een zwak voor notitieboekjes (en gebruik ze ook veel) dus ik kon niet anders dan dit Kickstarter Project helpen. Ze zijn nog lang niet bij het benodigde kapitaal, dus als je ook van mooie boekjes en kekke innovatie houdt, ga dan vooral even kijken op hun site. En als je niet van mooie boekjes en kekke innovatie houdt ook, want anders krijg ik mijn stenen notitieboekje ook niet....

Een boek van steen! Gaaaaaf!

Nieuw abonnement

De contractduur van mijn telefoonabonnement is verlopen en ik ben op zoek gegaan naar een nieuw abonnement. Ik zit al jaren bij Vodafone en hoewel het voor mij geen voorwaarde is dat ik daar blijf, ben ik wel eerst daar gaan kijken. Natuurlijk heb ik verlekkerd naar de iPhone 6s-aanbiedingen gekeken, die best aantrekkelijk waren. Maar daarna viel de blik op mijn vertrouwde iPhoontje die het nog uitstekend doet (anderhalf jaar geleden 2e hands gekocht) en heb ik besloten om een sim-only abonnement te kiezen.

Dat blijkt nog veel aantrekkelijker. Voor hetzelfde bedrag heb ik morgen 7 GB (nu 500 MB) en onbeperkt bellen en sms-en (nu 200 minuten). Ik heb gelijk de Spotify app op m'n telefoon gedownload zodat ik vanaf morgen ook onderweg naar nieuwe muziek kan luisteren, en ik kan met een gerust hart grappige kattenfilmpjes op Facebook kijken zonder hartverzakking aan het eind van de maand. Het loont dus behoorlijk om nog even zuinig te zijn op m'n huidige iPhone!

Count your blessings

Afgelopen dagen hadden we weer wat uitdagingen die gelukkig heel goed afgelopen zijn. "Hoogtepunt" was dat bij het ontluchten van de verwarming het afdekdopje meedraaide en er af schoot, zodat de waterinhoud van de cv meters ver de kamer in spoot. Na de paniek hebben we geconstateerd dat er gelukkig geen noemenswaardige schade is ontstaan: het water bleef goed op de vloer liggen en was dus makkelijk weg te dweilen, de modem was ondergelopen maar deed het nog, en de antieke secretaire leek weer als nieuw na een poetsbeurt met bijenwas.

Hoewel de schrik er goed in zat en ik beslist even niet zo gelukkig was, merkte ik toch hoe het oplucht om het positieve te vinden in de dingen die je overkomen. Ik wilde dan ook eigenlijk als blog een lijstje maken met "blessings", maar die werd al gauw veel langer dan de bloglengte die jullie van mij gewend zijn. Ik volsta dus even met de mededeling dat ik dagelijks mijn uitdagingen heb, en toch ook elke dag geniet van de ervaringen die mij dat brengt. Zo'n "count your blessings"-lijstje, zelfs al maak je 'm in je hoofd, is een instant humeur verbeteraar!

Financieel overzicht

Ik heb met veel dingen een soort nieuwe start gemaakt de afgelopen tijd. Van baan opzeggen tot verhuizen, van drievierde van ons interieur downsizen tot een complete check up bij de tandarts voor het eerst in zes jaar. En hoewel ik geen control freak ben, merk ik toch dat ik nerveus begin te worden als ik merk dat ik overzicht mis in mijn financiële situatie. Is mijn levensstijl zonder vast inkomen houdbaar, ondanks onze lage lasten?

Kees en ik hebben daarom een afspraak gemaakt bij een financieel adviseur. We hebben iemand gezocht die overeenkomt met onze waarden, onze keuzes begrijpt en deze ook meeneemt in het advies. Gisteren hebben we weer een gesprek gehad en het heeft mij enorm opgelucht. Zelfs van lage maandelijkse inkomsten kunnen we royaal rondkomen met onze huidige levensstijl en hoeven we ons zelfs na pensionering geen zorgen te maken. Zijn advies is; eerst aflossen. En dan zouden we zelfs minder kunnen gaan werken als we hypotheekvrij zijn, en nog steeds rondkomen. Dat is een aangenaam vooruitzicht!

Via een portal hebben we vanaf nu altijd inzicht in onze actuele situatie en kunnen we ook zien wat de gevolgen zijn als er op één gebied iets verandert. We kunnen zelfs in een zandbak-modus spelen met scenario's als we voor keuzes staan. Het systeem rekent de gevolgen gelijk door voor 'morgen' en de verre toekomst. Nu heb ik dus weer overzicht en dat voelt erg fijn. Misschien toch een beetje een control freak....?

Lokale economie

Beneden, onder in ons pand zit een groenteboer. Om kwart over zeven, als ik ga hardlopen, is hij al met zijn groentestellingen bezig en zwaait vrolijk naar mij als ik langs hobbel. Ik koop er graag fruit en soms groente, en hij heeft ook een keur aan Turkse heerlijkheden. De rest van mijn groente koop ik op de Bos en Lommermarkt. Als ik geen zin heb om te koken, ga ik naar een kleine pizzeria aan de overkant van de straat, waar de pizza voor mijn ogen gemaakt en gebakken wordt. Of we gaan eten bij mijn favoriete tapas restaurant in de Jordaan, waar de eigenaar gepassioneerd aan tafel komt vertellen over nieuwe gerechten die hij heeft verzonnen. Ik koop niet vaak kleding, maar voor een nieuwe tweedehands jurk ga ik graag naar een vintage winkeltje op de Bilderdijkstraat, waar de eigenaar altijd koffie voor mij maakt en nooit tevreden is als ik alleen maar een jurkje pas - hij stylet mij van top tot teen.

Ik geloof in de kracht van lokale economie. In kleine ondernemers met passie voor hun vak in plaats van voor geld. Voor mij liggen daar juist de mogelijkheden voor groei van de economie!

Inspirerende voorbeelden

Mooie ideeën worden altijd nog mooier als je het er met anderen over hebt. Zij voegen in het gesprek iets toe, verdiepen en enthousiasmeren je oorspronkelijke idee. Zo maak je twee mensen blij met iets dat ze daarvoor nog niet hadden, alleen maar door te delen.

Inspiratie en verdieping van ideeën haal ik ook uit boeken, tijdschriften en van websites. Het idee van minimalistisch leven had ik al langer, maar vooral omdat mijn inkomsten onvoldoende bleken om veel te kunnen kopen. Ik begon eerst met tweedehands kopen, en daarna met steeds minder kopen. Zo kwam ik op verschillende websites over consuminderen, die allemaal vanuit groene idealen opgezet zijn. Consuminderen is namelijk goed voor het milieu.

Maar pas na het lezen van Je geld of je leven van Hanneke van Veen & Rob van Eeden, en daarna Het nieuwe nietsdoen van Gerhard Hormann, begreep ik dat consuminderen vooral ook heel goed is voor jezelf. Het geeft je vrijheid. Hormanns idee om die vrijheid te verwerven door versneld af te lossen, is slechts één van de vele mogelijkheden om financieel vrij te zijn. Maar wel een hele effectieve, vandaar dat Kees en ik dat de komende tijd met passie gaan doen!

Uitdagingen

Kennen jullie dat - van die dagen waarop alles mis gaat? Mijn van nature optimistische kijk op het leven wordt dan vervangen door paniek en de overtuiging dat er niks meer goed zal gaan. Vandaag was zo'n dag.

Het begon met de constatering dat er in de studio water uit de lamp druppelde. Niet echt een goed teken, en bij nadere inspectie bleek het hele plafond nat. Loodgieter gebeld die het halve plafond er uit gesloopt heeft, het lek lokaliseerde en aangaf dit niet te kunnen repareren. Er zijn onderdelen besteld en hij vertrok weer. De kamer moest ook

leeggehaald worden en dan merk je het nadeel van een klein huis - alles ligt overhoop en overal ligt gruis. We zitten nu een paar dagen zonder verwarming, met een flink gat in het plafond en een opstalverzekering en inboedelverzekering die allebei vinden dat het door de ander vergoed moet worden. Zucht.

En dan heb ik het nog niet eens over potten verf die omvallen, geen parkeerplekken in een straal van 100 meter en twee keer te laat op twee afspraken komen. Nogmaals: zucht. Een mooie les in Zen acceptatie.

PS Ik was vanochtend nog van plan een blog te schrijven over mijn heerlijke weekend....

Het meest duurzaam

Voor mijn werk spreek ik veel mensen met dezelfde passie voor de circulaire stad en duurzame economie als ik. Zo ook vandaag weer; een interview met Tom Szaky, CEO van TerraCycle. Een internationale organisatie die zich bezig houdt met het vinden van oplossingen voor alle (bijna) niet-recyclebare afval. Groot geworden door hun innovatieve oplossingen voor het recyclen van sigarettenpeuken en samenwerkingsverbanden met meer dan 30 grote steden in de hele wereld.

Zijn visie op duurzaamheid en de circulaire economie is daarom verrassend; hij wil zich niet bezig houden met het recyclen van afval, maar juist het voorkómen van afval. In een echt circulaire stad bestaat afval niet - kijk maar naar de natuur waar alles hergebruikt wordt. Onze kooplust enerzijds, en de eis dat alles hygiënisch en voor het gemak verpakt moet worden, maakt dat er nu tonnen niet te recyclen afvalbergen zijn. Tweedehands kopen was al een stap vooruit zei hij, maar nog beter is het om helemaal niet te kopen. Daar moest zelfs ik even van slikken, maar ik zie het als een mooie uitdaging: kan ik een maand lang niéts kopen behalve eten? Oktober is al de "Buy nothing new"-maand! Ben heel benieuwd...

Het nieuwe samenwerken

Vorige week zag ik op Facebook een bericht langskomen via een vriend van mij: een mooi idee om een matchingswebsite te maken voor werkzoekende vluchtelingen en werkgevers. Met een oproep om mee te helpen - er was nog niets, alleen een idee. Ik heb aangeboden de webteksten en eventuele andere teksten te schrijven. Binnen een paar uur was er een webbouwer, een webdesigner, is er databank software aangeboden en hadden we een team van enthousiaste mensen die allemaal gratis hun expertise in wilden zetten voor dit gave idee.

We zijn nu een week verder. De website is af, er is steun toegezegd van Vluchtelingenwerk en COA, er komt een nationale bijeenkomst met onder andere Sander Terphuis en een online portrettengalerij van vluchtelingen met hun persoonlijke verhalen. Er is een PR-team, een interview-team, een web-team, een pers-team en heel veel ambassadeurs. Van een idee naar een soepele, platte organisatie van gepassioneerde professionals en binnen een week de eerste resultaten. Daar kunnen veel bedrijven en overheden van leren ;-)

Professioneel

Gisteren in de bibliotheek liep ik bij toeval tegen een boek aan met tips over bloggen. Ik heb het meegenomen uit nieuwsgierigheid, en ben steeds meer geïnspireerd geraakt! Ik zal geen professioneel blogger worden denk ik, die ambitie heb ik ook niet. Maar ik blog omdat ik het leuk vind en omdat ik altijd heel blij word als iemand onverwacht tegen mij zegt dat ik hem of haar geïnspireerd heb.

Toch kreeg ik van het boek wel zin om mijn blog wat meer te professionaliseren. Ik lees tips als "meld je blog aan op Bloglovin.com" (check) en "maak een mission statement" (check). Ik heb mij nu ook aangemeld als gastblogger voor ikwoonfijn.nl en misschien dat ik nog wel meer gastblogs wil gaan schrijven. Oh en trouwens, het boek heeft ook vele pagina's met lijstjes waar je over kunt bloggen, dus ik blijf voorlopig nog wel even doorgaan met deze blog! ;-)

Fysio 2.0

Jaren geleden kwam ik op een festival in Portugal een fysiotherapeut tegen die mij toen goed heeft geholpen met mijn rugpijn. Spijtig genoeg was het festival na een week over en heb ik terug in Nederland nog verschillende soorten fysiotherapie geprobeerd, zonder veel succes.

Een kleine maand geleden kreeg ik plotseling weer bericht van de Portugese fysiotherapeut. Hij had een nieuwe opleiding gedaan, egoscue, en bedacht dat deze voor mij heel zinvol zou zijn. Samen hebben we gezocht naar een praktijk in Nederland waar dit gegeven werd, maar helaas. Ik vroeg hem toen of hij mij via Facetime kon begeleiden - die techniek hebben we immers al. Het was ongebruikelijk zei hij, maar het kon wel.

We zijn nu een maand verder, we hebben via Facetime drie keer verschillende oefeningen doorgenomen en ik doe dagelijks mijn "e-cises" zoals ze genoemd worden. Het is grappig om te merken dat zelfs fysio-sessies, waarbij het fysieke het belangrijkste is, geen fysieke aanwezigheid meer vraagt van de therapeut. Hoewel ik mij geen wereld wil voorstellen waarin elk contact verdigitaliseerd is, vind ik het in dit geval toch wel handig dat de techniek mij in staat stelt een voor mij goed werkende digitale therapie te volgen!

Weer thuis

Mijn weekendje "offline" was zeer draaglijk. Ik had inderdaad vrijwel geen bereik, en heb genoten van nietsdoen in een schattig klein huisje midden in de Friese bossen. Een woonkamer met een stoelen en een open haard, een slaapkamer met tweepersoons bed, een badkamer met wc en douche en een keuken met een koelkast en gasfornuis. Minimale luxe en tegelijkertijd een paradijs. Hoewel ik een oven wel gewaardeerd zou hebben, merkte ik ook hier hoe weinig eigenlijk al genoeg is. Klein maar fijn!

Dat merkte ik ook toen we onverwacht het prachtige lokale kookmuseum binnen liepen. Een overzicht van vele eeuwen keukens en koken - en de in die tijd gebruikte kookbenodigdheden. De huizen in vroegere eeuwen waren klein en daardoor multifunctioneel ingericht: iets dat we nu lifehacking zouden noemen. Het was geweldig om daar rond te lopen en geïnspireerd te worden. En toen we weer in het huisje kwamen, hadden we ook meer dan voldoende aan tapas, haardvuur en een lekker wijntje. Simplify life!

Offline

Ik heb veel zin in het weekend. Niet omdat ik dan niet hoef te werken - omdat ik mijn eigen tijd kan indelen en doe wat ik leuk vind (schrijven!), voelt elke dag als weekend. Maar komend weekend is bijzonder: ik ga naar het vakantiehuisje van een vriend van mij, in Appelscha. En daar is geen wifi, en geen bereik voor mijn smartphone...

Ik ben zelf een beetje verbaasd dat ik daar zo naar uitzie, want ik heb de afgelopen jaren zelden langer dan een dag geen bereik gehad. Ik maak veel gebruik van social media en mail, surf veel op internet en zelfs voor mijn schrijfopdrachten ben ik afhankelijk van online informatie. Een lang weekend niet online kan dus best een behoorlijke uitdaging worden voor mij. En toch heb ik er zin in - in plaats van mailen ga ik lezen, in plaats van schrijven ga ik wandelen, in plaats van facebooken ga ik spelletjes doen! Oké, dat laatste waarschijnlijk niet - ik heb een behoorlijke hekel aan spelletjes - maar ik voorzie voldoende alternatieven voor een online leven. Wijn, boek, open haard en mijn geliefde: meer heb ik niet nodig!

Over pensioen en "later"

Als zelfstandige bouw je niet automatisch aan je pensioen. Ik maak me daar geen zorgen om vanwege een voor mijn doen pessimistisch toekomstbeeld: tegen de tijd dat ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik, zijn er geen pensioenen meer. Het is een systeem dat zichzelf in de vingers snijdt, omdat het geld dat wij als werkenden nu inleggen onmiddellijk uitgekeerd wordt aan mensen die in het verleden pensioen opgebouwd hebben. Denkend aan de bevolkingsopbouw van Nederland, wordt al snel duidelijk dat de komende jaren steeds minder werkende mensen pensioen af zullen dragen (want er worden steeds minder kinderen geboren) en steeds meer mensen recht zullen hebben op pensioen (want de babyboomers worden massaal 65).

Ik geloof dus dat ik zelf voor mijn pensioen moet zorgen, en doe dat in de eerste plaats door zo min mogelijk vaste lasten te hebben. Daarnaast ben ik helemaal niet van plan om te stoppen met schrijven als ik 65 of 67 of zelfs 75 ben - ik vind het veel te leuk en wil blijven doorwerken. In dit artikel las ik dat mensen die hun werk leuk vinden helemaal niet willen stoppen, en mensen die erg naar hun pensioen uitzien hun werk vreselijk vinden. In beide gevallen geen ideale situatie dus. Oh, en wil je weten wat voor pensionado jij wordt? Er staat hier een leuke test!

Open Monumentendag

"Ik wil u graag ontmoedigen"
Met deze woorden werd ik begroet toen ik achter aan de rij sloot voor een bezichtiging van Toren Overhoeks. Het zou minstens 2,5 uur duren voor ik binnen zou zijn, dus die ontmoediging was zeer geslaagd. En er bleken bij nog veel meer monumenten ontmoedigende rijen te staan. Toen ik ook nog onaangenaam getroffen werd door het op de Dam aanwezige draaiorgelfestival, was mijn verblijf in de binnenstad van korte duur.

Op Arti & Amicitiae na (waar je blijkbaar elke dag welkom bent - daar had ik een Open Monumentendag voor nodig om achter te komen) ben ik geen enkel monument in de binnenstad binnen geweest. Wel ben ik naar mijn nieuwe buurt gefietst, waar geweldige jaren '50 monumenten te bezichtigen waren - zonder wachtrijen. Ik heb het Van Eesteren Museum bezocht en verrukt rondgelopen in een modelwoning uit die tijd. Misschien is het een goed idee om vanaf nu ook "kleiner" te leven: niet meer het grootse en meeslepende van de binnenstad te willen, maar genieten van mijn eigen, verrassende, afwisselende buurt!

So this is goodbye

Toen ik wegging bij de gemeente was het midden in de zomer, en stil in het stadhuis. Mijn collega's - pardon, ex-collega's - vroegen nog wel of ik een afscheid wilde en in eerste instantie hoefde dat niet zo voor mij. Maar een goede vriendin van mij zei dat het wel heel belangrijk is om een markering te hebben: de kracht van rituelen.

Dus heb ik vanmiddag in de vorm van een borrel (natuurlijk!) mijn afscheid bij de gemeente gevierd. Ik was blij verrast met de vele lieve collega's die speciaal voor mij langsgekomen zijn om herinneringen op te halen. Veel lieve kaartjes ook, en een bos bloemen. Ik had al aangegeven geen cadeaus te willen, we hebben net zo veel spullen weg gedaan juist. Maar voor herinneringen is altijd ruimte, hoe klein het huis ook is!

Veel verhalen was ik al weer vergeten, het was leuk om samen aan die tijden terug te denken. Ik bloos nog steeds een beetje na van al die aandacht, en ben heel blij dat ik dit mooie ritueel gehad heb. Het waren ruim zeven geweldige jaren, waarin ik fantastische mensen heb leren kennen en ontzettend veel geleerd heb. Nu begin ik echt aan een nieuwe periode in mijn leven, met een vers tasje fijne herinneringen.

Eenvoud

Nu het stof van de verhuizing is neergedaald, de meeste puntjes op de i gezet zijn en we steeds vaker in staat zijn om ontspannen op de bank te zitten met een boek, merk ik dat het heel makkelijk is om met weinig tevreden te zijn. Een eenvoudig leven, met zo min mogelijk overbodige spullen, is voor mij een bron van geluk.

Dat wordt des te schrijnender duidelijk als je de foto's ziet van de vluchtelingen uit Syrië. Zij laten hun land, hun familie en hun thuis achter, op zoek naar een beter en veiliger leven. Met hun hele bezit in een plastic tasje. Niet omdat ze eenvoud zoeken, maar omdat ze simpelweg niet anders kunnen vanwege het geweld in hun land.

En dan kijk ik om me heen in onze warme gezellige woonkamer, met de liefde van mijn leven naast mij op de bank, en dan besef ik echt hoe goed wij het hebben. Ik heb dingen achter gelaten vanuit een keuze. De vluchtelingen omdat ze dat moesten. Kon ik maar een beetje van mijn geluk met hen delen. Ik wil graag helpen, maar niet door alleen maar te doneren...

Lifehacking

Wie plotseling met een veel kleinere woonruimte te maken heeft, wordt echt heel creatief in het verzinnen van oplossingen. Elk stukje opbergruimte wordt benut en alledaagse gebruiksvoorwerpen krijgen een nieuw leven of een onverwachte dubbelfunctie. Zowel Kees als ik vinden het leuk om te onderzoeken wat we kunnen met de dingen die we al hebben, om de uitdagingen te lijf te gaan.

Een doos waar bloemen in bezorgd zijn van een lieve vriendin, wordt de opbergdoos van het winterdekbed (dat we in het vorige huis in een kast hadden liggen die niet meeverhuisd is). De kledingkast die door de verhuizers een beetje scheef is neergezet, heeft zo een ruimte gecreëerd waar nét het wasrek kan staan. Het dressoir blijkt met wat kleine aanpassingen een prima werkplek en de toiletrollen passen precies in de kast van de cv-ketel. Radiatorplankjes, serviesrekjes, opklaphaken... allemaal handige hulpmiddelen om de ruimte optimaal te gebruiken - waarin een klein huis groot kan zijn!

Puntjes op de i

Wie wel eens verhuisd is, weet dat als je eindelijk alle dozen leeg hebt, het bed en de kasten staan en in de meeste kamers is er licht, er een gevoel van voldoening optreedt. Dit is helemaal terecht, maar ook een beetje gevaarlijk. Ervaren verhuizer als ik ben, weet ik dat alle kleine laatste dingetjes zo maar al te makkelijk "even" uitgesteld worden. Tot je er aan gewend bent geraakt en het alleen nog maar een vaag zeurend ding in je hoofd is. Soms.

Dit weekend wilde ik weer een paar van die laatste dingetjes doen, waaronder de kroonluchter in de slaapkamer. En dan merk je dat het één snel tot het volgende leidt - toen Kees van het bed stapte en het kleedje onder hem vandaan gleed (een "erica-momentje" heet dat in mijn vriendenkring, ik ben notoir onhandig), werd de lijst met kleine dingen al weer aangevuld met anti-slipmatjes kopen en op maat knippen. Dus daarom zeggen ze dat een eigen huis nooit af is!

Maar er zijn weer wat kleine
dingen afgerond, en de voldoening is minstens zo groot als na het uitpakken van een dozijn dozen.

Thuis

Vorige week, vlak na de verhuizing, kwamen wat goede vrienden langs voor een borrel. We hebben heerlijk lang op het balkon gezeten, met kaarsen, goede wijn en hapjes. Samen getoast op het leven en de liefde (zoals altijd) en ook op vriendschap en nieuwe huizen. Op dat moment merkte ik dat het "huis" een "thuis" was geworden - omdat we het kunnen delen met vrienden.

 Natuurlijk gaan we nog een echte housewarming geven, maar nu al komen met regelmaat mensen langs voor lunch of borrel. Ik heb nagedacht over waarom ik die momenten nou zo bijzonder vind voor het "thuisgevoel". Ik denk dat het te maken heeft met de bevestiging van anderen dat dit nu ook ons "thuis" ís, waardoor ik het zelf ook besef. Ik laat vol trots ons nieuwe kleine huisje zien en vrijwel iedereen geeft aan dat het huisje een perfecte mix is van Kees en mij, en helemaal bij ons past!

Alles verkocht

Gisterenavond heb ik het laatste item van de lijst van overbodige spullen verkocht. Door de verhuizing naar een kleiner huis hadden we geen keus: er moest heel veel weg. Maar ruimtegebrek is niet de enige reden merk ik nu - het lucht enorm op om kritisch door je spullen te gaan en goed te bedenken of je ze echt wilt houden. Veel van wat in ons oude huis stond was ruimtevulling, en het kon ook makkelijk omdat we die ruimte hadden.

Behalve vrienden, familie en de kringloopwinkel, hebben we ook wildvreemden blij gemaakt door onze spullen voor meestal kleine prijsjes te verkopen. Het geld hebben we in een aparte envelop gestopt, zodat het niet op zou gaan aan boodschappen. En al die kleine prijsjes bij elkaar hebben toch een aangenaam bedrag op geleverd, waar we binnenkort een weekendje van naar Parijs gaan! Extra bonus is dat we steeds het muntgeld in onze spaarvarkens doen en daar in Parijs een keer lekker luxe van uit eten zullen gaan!

Downshiften

We zitten nu een paar dagen in het nieuwe huis en zijn al redelijk gesetteld. Waar we achter zijn gekomen met he uitpakken van de dozen is dat we - ondanks alles wat we weg gedaan hebben - nog steeds te veel spullen hebben meegenomen. Dat varieert van "toch geen plek voor" tot "waarom wilde ik DIT bewaren?!"

We gaan dus vrolijk door met opruimen en wegdoen. Vandaag gaat er weer een doos richting kringloopwinkel en ook liggen er nog stapeltjes boeken klaar voor vrienden. Ik merk hoe mijn behoefte langzaam aan het verschuiven is. Uit veel spullen heb ik gekozen wat er weg kon. Uit wat er over was, heb ik opnieuw gekozen wat er weg kon. Op deze manier kan ik doorgaan tot alles weg is! Ga ik niet doen natuurlijk, maar het is we opvallend dat als je eenmaal begint met opruimen, er steeds meer weg lijkt te kunnen. Als ik nu om mij heen kijk, in ons nieuwe appartement, dan zie ik alleen maar dingen waar ik heel blij van word. Alles heeft een herinnering, een verhaal, een waarde voor mij. Dat was de moeite van het opruimen echt waard!

Investeren in ervaringen

Eén van de belangrijkste redenen voor onze keuze om in vaste lasten omlaag te gaan, is dat we dan meer financiële ruimte krijgen om leuke dingen te doen. Voor ons huwelijk hadden we - omdat we spullen genoeg hebben- aan vrienden "quality time" gevraagd, omdat er altijd ruimte is voor nieuwe herinneringen. Dat heeft een onvergetelijke zomer opgeleverd, en nu willen we graag zelf ook meer ervaringen "maken".

Dus toen op de dag van de verhuizing het aanbod kwam om een paar dagen later mee te varen op een Tall Ship tijdens de Sail Out Thank You Parade, zei ik gelijk ja! Dat is precies de ruimte die we nu hebben gekregen - dat we spontaan tegen dit soort kansen ja kunnen zeggen.

En het was een fantastische ervaring; op een traditionele driemaster met de wind in het haar en een prachtig zicht op alle andere Tall Ships. Samen met Kees en mijn vrienden heb ik van elke minuut genoten!

Verhuisd!

De verhuizing is achter de rug en ik zit nu n het ochtendzonnetje op mijn nieuwe balkon, met een espresso en de laptop. Ik kan wel wennen aan dit leven! :-)

De verhuizing zelf was zwaarder en langer dan ik had gedacht. Niet alleen fysiek zwaar, maar ook zwaar om het huis waar je jaren zo fijn gewoond hebt leger en leger te zien worden. Bij het inladen van het nieuwe huis was ik verbijsterd over de hoeveelheid dozen die naar binnen gebracht werden. Uiteindelijk bijna drie rijen dik voor het raam! Hoezo?? We hebben zo ontzettend veel opgeruimd dat ik zeker wist dat we bijna geen spullen meer over hadden. En wat zat er in al die dozen? Ik wist het echt niet meer... Boeken ja, dat waren de meeste dozen. Maar verder? "Deco woonkamer"? "Slaapkamer allerlei"? Heldere omschrijvingen zijn een vak apart

Maar alle dozen zijn leeg nu, we zijn redelijk ingericht en gaan zo de kunst aan de muur hangen. En dan genieten van ons nieuwe stekje!

Ontheemd

We zijn nu ruim een week bezig in het nieuwe huis en het wordt steeds mooier. Het is fijn om op te bouwen, in tegenstelling tot wat er nu langzaam maar zeker gebeurt in het "oude" huis. We zijn aan het inpakken, opruimen en verkopen - het wordt leger en killer. Deze tussenperiode is even vervelend; ik voel me ontheemd. Geen echt thuis meer. Het lijkt een beetje op de eerste tijd toen Kees en ik net samen waren maar nog niet samen woonden - eigenlijk leef je half in twee huizen.

Ik besef daardoor hoe belangrijk een vertrouwde basis is, een echt thuis. Een plek waar je tot rust komt en weer op kunt laden. Van waaruit je leeft en liefhebt. Eigenlijk te decadent voor woorden dat ik zo'n gevoel heb terwijl we op dit moment maar liefst twee huizen hebben ;-) maar het blijkt dus dat een huis niet vanzelf een 'thuis' is. En het nieuwe huis heeft alles in zich om ons nieuwe thuis te worden! Als straks Kees en onze kat Istar rondlopen, onze boeken er staan en er koffie door de percolator pruttelt, dan weet ik zeker dat ik me thuis voel. Ik zie er naar uit!

Klussen

We zijn al een paar dagen in het nieuwe huis aan het klussen. Er hoeft maar weinig te gebeuren - alles krijgt een frisse verflaag en in de badkamer willen we een wastafel met lades. De oude wastafel hebben we op een weggeefsite gezet en die wordt morgen opgehaald. In de woonkamer willen we een eko-keur laminaatvloer - nu is de kamer voorzien van wel hele witte (kunststof) tegels. Maar deze kunnen nog zeker gebruikt worden in een hal of kleine keuken, dus ook de vloer gaat op de weggeefsite.

Ik heb al aardig wat muren geschilderd. Morgen wil ik het kamertje doen dat de studio gaat worden, en die we tot nog toe als opslagkamer hadden gebruikt. We hebben dus de klusspullen naar de slaapkamer versleept, en ik stond er verbaasd van hoe lang we daar mee bezig waren. In een paar dagen hebben we dus heel veel spullen (verf, gereedschap, snoeren, rekjes...) verzameld! Het meeste daarvan gebruiken we uiteindelijk, maar opvallend hoe snel en ongemerkt het verzamelen van spullen gaat. Overigens wordt het resultaat heel mooi!