Schone buurt

Vandaag is het Landelijke Opschoondag. Overal in Nederland gaan mensen de straat op, gewapend met prikkers en vuilniszakken en maken ze hun eigen buurt schoon. Ik vind het een geweldig initiatief en heb zelf ook lustig lopen prikken in mijn buurt.

De actie was ruim van tevoren ook aangekondigd: in ons eigen appartementencomplex, op onze buurt-Facebookpagina en via zelfgemaakte digitale flyers verspreid met de nieuwsbrieven. Tot mijn verbazing waren we maar met z'n 7-en, waarvan twee mensen van het stadsdeel. Terwijl Facebook vol staat met klachten over de rotzooi in onze buurt. En de Kolenkitbuurt telt 8.000 inwoners.

Veelgehoord argument is: "maar ik betaal er voor." Waarbij de spreker niet beseft dat je steeds meer gaan betalen, omdat er steeds meer schoongemaakt moet worden. Wanneer wij allemaal een steentje bijdragen hoeven we uiteindelijk minder te betalen - en voelen we ons meer betrokken bij de buurt. Ik vind het jammer, deze houding, maar ben erg trots op de buurtbewoners die er wel waren en kijk nu met plezier uit het raam naar een schone straat.

Crave more

Hoewel ik een voorstander ben van een zekere mate van minimalisme (Less is Luxe, zoals Lou Niestadt zo mooi verwoord) ben ik óók voorstander van gretigheid. Ik doe heel veel dingen gretig, met hartstocht, met volle overtuiging. Ook eten valt daar onder trouwens, en dat zou ik wel iets minder gretig willen doen ;-)

Maar verder vind ik leven met gretigheid heerlijk. Het maakt dat je je ergens helemaal op kunt storten en van elke seconde daarvan geniet. Craving, het Engelse woord, geeft al zo'n heerlijk verlangen weer. Maar hoe leef je nou zowel met gretigheid als minimalistisch? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Hoe ik het zelf doe is door vooral te genieten van mijn 'cravings'. Ik probeer ze zo veel mogelijk niet-materialistisch te laten zijn, dus ervaringen, behoeften (het idee dat je over een uurtje je heerlijke zachte bed in zal duiken, en het dekbed helemaal om je heel zal wikkelen - zalig!) en gevoelens. Een zonnetje dat onverwacht over je gezicht strijkt bijvoorbeeld - dat gevoel kan ik helemaal in opgaan. Dat is voor mij crave more!

Upgrade van ons huis

Toen we van 120 m2 naar hier (60 m2) verhuisden, hebben we ons door vooral praktische overwegingen laten leiden. De 'first class' mooie spullen in de opslag bij ouders, want 'geen plek voor' of 'te onpraktisch'. Toch bleef dat schuren, want niet alleen zijn het spullen die je eigenlijk juist om je heen zou willen hebben, het is ook niet logisch om ze bij anderen te stallen. Dan nemen we hun kostbare ruimte in beslag, terwijl wij bewust hebben gekozen voor minder ruimte.

Een paar weken terug hebben Kees en ik samen een mindmap gemaakt. Toen hebben we in één ochtend een plan bedacht waarin we met enkele keuzes mijn mooie (maar kleine) antieke kledingkast hier neer kunnen zetten, in plaats van twee zielloze (maar praktische) Ikeakasten. En dan blijkt er ook ruimte voor de reserveboekenkast die ook bij mijn ouders staat! 

We hebben dit weekend hard gewerkt en veel gesjouwd, maar het resultaat mag er zijn. Wat heerlijk om weer omringd te worden door spullen waar we van houden! 

Verjaardag

Gisterenavond laat zijn Kees en ik teruggekomen van een heerlijk lang weekend Rome. Het was een cadeau van Kees voor mijn 42ste verjaardag: ook wij geven elkaar geen spullen maar ervaringen. En wat een geweldige ervaring!

In Rome hebben we elke dag vele kilometers gelopen van de ene naar de andere kant van de stad, en zelfs in die paar korte dagen hebben we bijna alle belangrijke monumenten en musea gezien. De Trevi-fontein zelfs dagelijks, maar dat was per ongeluk. Waar we ook naar op weg waren, elke dag hadden we een moment waarbij we een hoek omliepen en weer voor dit bombastische waterkunstwerk stonden. Dit zijn de herinneringen die nooit meer weggaan, en dat is waarom we in Rome met liefde ons geld uitgaven aan entrees, goede wijn en echt Italiaans eten. We hebben verder niets gekocht, zelfs geen mini-Trevi fontein voor in de letterkast. Want die hebben we echt niet nodig voor de herinnering.

En bij terugkomst stonden er in een vaas op tafel 42 gele tulpen: een cadeau van mijn ouders om te vieren dat het lente is!