Het nieuwe samenwerken

Vorige week zag ik op Facebook een bericht langskomen via een vriend van mij: een mooi idee om een matchingswebsite te maken voor werkzoekende vluchtelingen en werkgevers. Met een oproep om mee te helpen - er was nog niets, alleen een idee. Ik heb aangeboden de webteksten en eventuele andere teksten te schrijven. Binnen een paar uur was er een webbouwer, een webdesigner, is er databank software aangeboden en hadden we een team van enthousiaste mensen die allemaal gratis hun expertise in wilden zetten voor dit gave idee.

We zijn nu een week verder. De website is af, er is steun toegezegd van Vluchtelingenwerk en COA, er komt een nationale bijeenkomst met onder andere Sander Terphuis en een online portrettengalerij van vluchtelingen met hun persoonlijke verhalen. Er is een PR-team, een interview-team, een web-team, een pers-team en heel veel ambassadeurs. Van een idee naar een soepele, platte organisatie van gepassioneerde professionals en binnen een week de eerste resultaten. Daar kunnen veel bedrijven en overheden van leren ;-)

Professioneel

Gisteren in de bibliotheek liep ik bij toeval tegen een boek aan met tips over bloggen. Ik heb het meegenomen uit nieuwsgierigheid, en ben steeds meer geïnspireerd geraakt! Ik zal geen professioneel blogger worden denk ik, die ambitie heb ik ook niet. Maar ik blog omdat ik het leuk vind en omdat ik altijd heel blij word als iemand onverwacht tegen mij zegt dat ik hem of haar geïnspireerd heb.

Toch kreeg ik van het boek wel zin om mijn blog wat meer te professionaliseren. Ik lees tips als "meld je blog aan op Bloglovin.com" (check) en "maak een mission statement" (check). Ik heb mij nu ook aangemeld als gastblogger voor ikwoonfijn.nl en misschien dat ik nog wel meer gastblogs wil gaan schrijven. Oh en trouwens, het boek heeft ook vele pagina's met lijstjes waar je over kunt bloggen, dus ik blijf voorlopig nog wel even doorgaan met deze blog! ;-)

Fysio 2.0

Jaren geleden kwam ik op een festival in Portugal een fysiotherapeut tegen die mij toen goed heeft geholpen met mijn rugpijn. Spijtig genoeg was het festival na een week over en heb ik terug in Nederland nog verschillende soorten fysiotherapie geprobeerd, zonder veel succes.

Een kleine maand geleden kreeg ik plotseling weer bericht van de Portugese fysiotherapeut. Hij had een nieuwe opleiding gedaan, egoscue, en bedacht dat deze voor mij heel zinvol zou zijn. Samen hebben we gezocht naar een praktijk in Nederland waar dit gegeven werd, maar helaas. Ik vroeg hem toen of hij mij via Facetime kon begeleiden - die techniek hebben we immers al. Het was ongebruikelijk zei hij, maar het kon wel.

We zijn nu een maand verder, we hebben via Facetime drie keer verschillende oefeningen doorgenomen en ik doe dagelijks mijn "e-cises" zoals ze genoemd worden. Het is grappig om te merken dat zelfs fysio-sessies, waarbij het fysieke het belangrijkste is, geen fysieke aanwezigheid meer vraagt van de therapeut. Hoewel ik mij geen wereld wil voorstellen waarin elk contact verdigitaliseerd is, vind ik het in dit geval toch wel handig dat de techniek mij in staat stelt een voor mij goed werkende digitale therapie te volgen!

Weer thuis

Mijn weekendje "offline" was zeer draaglijk. Ik had inderdaad vrijwel geen bereik, en heb genoten van nietsdoen in een schattig klein huisje midden in de Friese bossen. Een woonkamer met een stoelen en een open haard, een slaapkamer met tweepersoons bed, een badkamer met wc en douche en een keuken met een koelkast en gasfornuis. Minimale luxe en tegelijkertijd een paradijs. Hoewel ik een oven wel gewaardeerd zou hebben, merkte ik ook hier hoe weinig eigenlijk al genoeg is. Klein maar fijn!

Dat merkte ik ook toen we onverwacht het prachtige lokale kookmuseum binnen liepen. Een overzicht van vele eeuwen keukens en koken - en de in die tijd gebruikte kookbenodigdheden. De huizen in vroegere eeuwen waren klein en daardoor multifunctioneel ingericht: iets dat we nu lifehacking zouden noemen. Het was geweldig om daar rond te lopen en geïnspireerd te worden. En toen we weer in het huisje kwamen, hadden we ook meer dan voldoende aan tapas, haardvuur en een lekker wijntje. Simplify life!

Offline

Ik heb veel zin in het weekend. Niet omdat ik dan niet hoef te werken - omdat ik mijn eigen tijd kan indelen en doe wat ik leuk vind (schrijven!), voelt elke dag als weekend. Maar komend weekend is bijzonder: ik ga naar het vakantiehuisje van een vriend van mij, in Appelscha. En daar is geen wifi, en geen bereik voor mijn smartphone...

Ik ben zelf een beetje verbaasd dat ik daar zo naar uitzie, want ik heb de afgelopen jaren zelden langer dan een dag geen bereik gehad. Ik maak veel gebruik van social media en mail, surf veel op internet en zelfs voor mijn schrijfopdrachten ben ik afhankelijk van online informatie. Een lang weekend niet online kan dus best een behoorlijke uitdaging worden voor mij. En toch heb ik er zin in - in plaats van mailen ga ik lezen, in plaats van schrijven ga ik wandelen, in plaats van facebooken ga ik spelletjes doen! Oké, dat laatste waarschijnlijk niet - ik heb een behoorlijke hekel aan spelletjes - maar ik voorzie voldoende alternatieven voor een online leven. Wijn, boek, open haard en mijn geliefde: meer heb ik niet nodig!

Over pensioen en "later"

Als zelfstandige bouw je niet automatisch aan je pensioen. Ik maak me daar geen zorgen om vanwege een voor mijn doen pessimistisch toekomstbeeld: tegen de tijd dat ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik, zijn er geen pensioenen meer. Het is een systeem dat zichzelf in de vingers snijdt, omdat het geld dat wij als werkenden nu inleggen onmiddellijk uitgekeerd wordt aan mensen die in het verleden pensioen opgebouwd hebben. Denkend aan de bevolkingsopbouw van Nederland, wordt al snel duidelijk dat de komende jaren steeds minder werkende mensen pensioen af zullen dragen (want er worden steeds minder kinderen geboren) en steeds meer mensen recht zullen hebben op pensioen (want de babyboomers worden massaal 65).

Ik geloof dus dat ik zelf voor mijn pensioen moet zorgen, en doe dat in de eerste plaats door zo min mogelijk vaste lasten te hebben. Daarnaast ben ik helemaal niet van plan om te stoppen met schrijven als ik 65 of 67 of zelfs 75 ben - ik vind het veel te leuk en wil blijven doorwerken. In dit artikel las ik dat mensen die hun werk leuk vinden helemaal niet willen stoppen, en mensen die erg naar hun pensioen uitzien hun werk vreselijk vinden. In beide gevallen geen ideale situatie dus. Oh, en wil je weten wat voor pensionado jij wordt? Er staat hier een leuke test!

Open Monumentendag

"Ik wil u graag ontmoedigen"
Met deze woorden werd ik begroet toen ik achter aan de rij sloot voor een bezichtiging van Toren Overhoeks. Het zou minstens 2,5 uur duren voor ik binnen zou zijn, dus die ontmoediging was zeer geslaagd. En er bleken bij nog veel meer monumenten ontmoedigende rijen te staan. Toen ik ook nog onaangenaam getroffen werd door het op de Dam aanwezige draaiorgelfestival, was mijn verblijf in de binnenstad van korte duur.

Op Arti & Amicitiae na (waar je blijkbaar elke dag welkom bent - daar had ik een Open Monumentendag voor nodig om achter te komen) ben ik geen enkel monument in de binnenstad binnen geweest. Wel ben ik naar mijn nieuwe buurt gefietst, waar geweldige jaren '50 monumenten te bezichtigen waren - zonder wachtrijen. Ik heb het Van Eesteren Museum bezocht en verrukt rondgelopen in een modelwoning uit die tijd. Misschien is het een goed idee om vanaf nu ook "kleiner" te leven: niet meer het grootse en meeslepende van de binnenstad te willen, maar genieten van mijn eigen, verrassende, afwisselende buurt!

So this is goodbye

Toen ik wegging bij de gemeente was het midden in de zomer, en stil in het stadhuis. Mijn collega's - pardon, ex-collega's - vroegen nog wel of ik een afscheid wilde en in eerste instantie hoefde dat niet zo voor mij. Maar een goede vriendin van mij zei dat het wel heel belangrijk is om een markering te hebben: de kracht van rituelen.

Dus heb ik vanmiddag in de vorm van een borrel (natuurlijk!) mijn afscheid bij de gemeente gevierd. Ik was blij verrast met de vele lieve collega's die speciaal voor mij langsgekomen zijn om herinneringen op te halen. Veel lieve kaartjes ook, en een bos bloemen. Ik had al aangegeven geen cadeaus te willen, we hebben net zo veel spullen weg gedaan juist. Maar voor herinneringen is altijd ruimte, hoe klein het huis ook is!

Veel verhalen was ik al weer vergeten, het was leuk om samen aan die tijden terug te denken. Ik bloos nog steeds een beetje na van al die aandacht, en ben heel blij dat ik dit mooie ritueel gehad heb. Het waren ruim zeven geweldige jaren, waarin ik fantastische mensen heb leren kennen en ontzettend veel geleerd heb. Nu begin ik echt aan een nieuwe periode in mijn leven, met een vers tasje fijne herinneringen.

Eenvoud

Nu het stof van de verhuizing is neergedaald, de meeste puntjes op de i gezet zijn en we steeds vaker in staat zijn om ontspannen op de bank te zitten met een boek, merk ik dat het heel makkelijk is om met weinig tevreden te zijn. Een eenvoudig leven, met zo min mogelijk overbodige spullen, is voor mij een bron van geluk.

Dat wordt des te schrijnender duidelijk als je de foto's ziet van de vluchtelingen uit Syrië. Zij laten hun land, hun familie en hun thuis achter, op zoek naar een beter en veiliger leven. Met hun hele bezit in een plastic tasje. Niet omdat ze eenvoud zoeken, maar omdat ze simpelweg niet anders kunnen vanwege het geweld in hun land.

En dan kijk ik om me heen in onze warme gezellige woonkamer, met de liefde van mijn leven naast mij op de bank, en dan besef ik echt hoe goed wij het hebben. Ik heb dingen achter gelaten vanuit een keuze. De vluchtelingen omdat ze dat moesten. Kon ik maar een beetje van mijn geluk met hen delen. Ik wil graag helpen, maar niet door alleen maar te doneren...

Lifehacking

Wie plotseling met een veel kleinere woonruimte te maken heeft, wordt echt heel creatief in het verzinnen van oplossingen. Elk stukje opbergruimte wordt benut en alledaagse gebruiksvoorwerpen krijgen een nieuw leven of een onverwachte dubbelfunctie. Zowel Kees als ik vinden het leuk om te onderzoeken wat we kunnen met de dingen die we al hebben, om de uitdagingen te lijf te gaan.

Een doos waar bloemen in bezorgd zijn van een lieve vriendin, wordt de opbergdoos van het winterdekbed (dat we in het vorige huis in een kast hadden liggen die niet meeverhuisd is). De kledingkast die door de verhuizers een beetje scheef is neergezet, heeft zo een ruimte gecreëerd waar nét het wasrek kan staan. Het dressoir blijkt met wat kleine aanpassingen een prima werkplek en de toiletrollen passen precies in de kast van de cv-ketel. Radiatorplankjes, serviesrekjes, opklaphaken... allemaal handige hulpmiddelen om de ruimte optimaal te gebruiken - waarin een klein huis groot kan zijn!