Biologische tandarts

Ik geef het maar gewoon toe: ik ben bang voor de tandarts. De afgelopen tien jaar heb ik op slinkse wijze steeds de obligatie halfjaarlijkse tandartscontrole weten te omzeilen. Met één keer een noodreparatie toen ik met de fiets over de kop vloog en een stukje tand was afgebroken, en nog een wortelkanaalbehandeling vorig jaar, als enige uitzonderingen.

Ik begrijp zelf ook wel dat dat allesbehalve verstandig is, en dus heb ik de afgelopen twee maand gebruikt om alle beetjes moed bij elkaar te verzamelen en naar een tandarts te gaan. Eentje die mij aangeraden was door een vriendin: een biologische, holistische tandarts. Zij gebruiken lichaamsvriendelijke materialen, veel minder chemische middelen en behandelen ook verstoringen in de mond en gebit die verstoringen elders in het lichaam kunnen veroorzaken. Maar wat ik veel belangrijker vind is dat ze mij echt wisten gerust te stellen. Niet alleen heb ik braaf de controle uitgezeten, ik ging zelfs weg met een nieuwe afspraak om een lekkende amalgaan-vulling te vervangen voor een lijf- en milieuvriendelijke variant. Niet dat ik daar naar uitkijk, maar wow - ik ben best trots op mezelf!

Groei om de groei

Ik heb het in mijn blogs al vaker gehad over de huidige maatschappelijke neiging om steeds maar méér te willen. En dat geldt niet alleen voor consumenten - ons voornaamste levensdoel is het verwerven van materiële spullen met de monetaire vruchten van onze arbeid - maar ook voor de economie.

De media juichen dat de crisis over is omdat we weer meer gaan consumeren. Ik zie dat juist als een teken van het onvermijdelijke van de crisis. We kunnen geen grondstoffen aan de aarde blijven onttrekken zonder gevolgen, dat gaat uiteindelijk mis en dan hebben we pas echt een crisis. Groei omwille van de groei is immers ook de filosofie van kankercellen. Voor mij is "groei" een groei in bewustwording, in het besef dat we genoeg hebben. Een groei in waardering voor onze aarde en in tevredenheid voor wat we hebben. En die groei, die mogen we wat mij betreft oneindig nastreven.

Tiny houses

Een geweldige trend van dit moment is het Tiny House-wonen. Voora in de VS bouwen mensen met minimale middelen mini-huisjes om in te wonen. De foto's en video's laten inventieve, soms geniale oplossingen zien voor de kleine ruimtes.

Hoewel wij kleiner gaan wonen (60 m2) is het nog lang geen Tiny House. Het hoeft voor mij ook niet kleiner - wat mij aantrekt in de Tiny House-beweging is de filosofie er achter. Die zegt dat mensen die hier voor kiezen niet langer meer en groter willen, maar minder en beter. Dat ze niet meer afhankelijk willen zijn van banken, en dan alleen nog maar moeten werken om hun hypotheek te kunnen betalen. Dit zijn mensen die kiezen voor vrijheid. Voor lage financiële lasten, geen of weinig hypotheek en tijd en ruimte om te doen waar je gelukkig van wordt.

Het is een vrije, low-impact levensstijl - minder spullen, minder energie en minder behoefte aan compensatie in de vorm van verre vakanties en veel uit eten. Je leeft een leven waarbij je geen vakantie meer nodig hebt: elke dag is dan vakantie. En dat is waar ik naar wil streven!

Mindfulness

In aanvulling op de blog van een paar dagen terug, heb ik bedacht dat ik inderdaad langzamer wil gaan leven. Mijn neiging is vaak om dan allerlei oplossingen te bedenken en ze allemaal toe te passen, maar dat leidt zelden tot een echte oplossing. Ik ben dus maar eens begonnen met langzamer willen fietsen en dat is uitdaging genoeg voor mij. Vaak ben ik al bijna thuis als ik er aan denk...

Mijn behoefte aan "minder" is niet zichtbaar in mijn gedrag. Het lijkt juist of ik méér wil: meer acties, meer doen. Ik denk steeds aan "morgen", "later", "als...dan.." Terwijl ik veel mindfuller kan leven als ik besef dat alles goed is. Nu al. Bewuster fietsen is al een belangrijke stap. Vanwaar de haast? Ik wil helemaal niet snel leven, ik wil intens leven. En dat de je niet door veel te doen, maar door het met aandacht te doen. Is het Mind Full, of Mindfull?

Langzamer

Het is een bizarre gewaarwording: sinds ik niet meer bij de gemeente werk maar voor mezelf, ben ik eigenlijk dag en nacht met werk bezig. Ik dacht dat ik door mijn vaste lasten te verlagen en mijn eigen tijd te kunnen indelen, juist minder zou gaan werken, maar in plaats daarvan werk ik meer. Nu voelt het ook niet echt als werken, omdat ik schrijven zo leuk vind, maar het is wel wonderlijk dat ik niet méér tijd voor mezelf neem.

Het voelt als een verplichting aan mezelf om minstens acht, negen uur minstens vijf dagen per week met schrijven bezig te zijn. Tussendoor hardlopen of boodschappen mag nog wel, maar even naar een museum is toch echt voor het weekend. Ik merk dat ik, ondanks al mijn goede voornemens om te downsizen, dat qua werk nog steeds niet doe. Ik ren en ren en ren. Ik loop snel, fiets hard en werk dóór. Met als gevolg veel spanning in mijn lijf. Ik wil dat echt anders doen. Net heb ik bijvoorbeeld vijf minuten gemediteerd en dat voelde zo heerlijk ontspannen, dat ik gelijk inspiratie voelde opborrelen. Dus van minder doen, word ik zelfs productiever! Nu maar proberen om dat vast te houden....

Van veel naar beter

We zijn nog steeds bezig met het opruimen en ik verbaas me er elke dag over hoeveel spullen er nog uit kasten, laatjes en dozen komen. Vooral veel papierwerk: tekeningen en knutselwerkjes van de lagere school, mijn eerste werkstukken van de universiteit, een complete map met uitgeprinte emails uit de tijd dat ik in de VS studeerde en zelfs een keurig met de hand geschreven zelfverzonnen verhaal van vier kantjes.

Ik maak van alles foto's en heb één doos uitgeroepen tot memory-box. Als deze vol zit en ik wil er nog wat bij doen, moet er ook iets uit. Het is een uitdaging, want hij zit nu vol en ik weet dat ik mijn dagboeken nog ergens tegen ga komen... Toch geloof ik sterk in "van meer naar beter", een mooie uitspraak van Kees. In ons geval ook van "veel naar beter" ;-) Als we zo doorgaan, zijn we straks alleen maar omringd door dingen die we echt gebruiken en waar we echt van houden.

Bij het opruimen maken we stapeltjes: absoluut houden, kan weg en twijfel. Maar vaak blijkt het "absoluut houden"-stapeltje toch nog te veel en als ik er weer kritisch door heen ga, blijkt er veel alsnog weg te kunnen. Dat geldt niet alleen voor memoralia, maar ook voor boeken, servies en zelfs iets alledaags als schoonmaakartikelen. Eigenlijk kan ik met alles wel minder, en dat is ook onze grote uitdaging - vinden we door deze verhuizing onze basis van "genoeg"?

Boeken opruimen

Kees en ik hebben veel boeken. En dan bedoel ik véél. In totaal kunnen we ruim tien boekenkasten vullen, en als ik dan zeg dat we er drie (en een half) meenemen naar ons nieuwe huis, dan begrijpen jullie onze uitdaging. Terwijl ik al zo veel boeken had weggedaan toen ik bij Kees introk!

Maar we hebben fijn nieuws gehoord: mijn ouders willen graag de Lundia boekenkast van Kees overnemen. Omdat zij niet zo veel boeken hebben, willen ze er heel graag wat boeken van ons bij hebben, ter vulling. Hoera! Nu maken we dus vier stapeltjes: zelf houden, naar mijn ouders, verkopen of weggeven. Het is nog steeds moeilijk - met veel boeken heb ik toch echt iets speciaals. Maar ik merk ook dat het kritisch moeten zijn, mij helpt in het bepalen wat nu echt belangrijke boeken voor mij zijn.

Zo heb ik een stapel boeken over de Graal via internet verkocht, terwijl de Graal voor mij nog steeds belangrijk is en ik dat ook wil uitstralen in mijn boekenkast. Een vrouw reageerde echter heel enthousiast op mijn advertentie en kwam ze diezelfde dag nog ophalen. Ze was zo blij! Ze gaf aan dat ze net had besloten zich in de Graal te gaan verdiepen, en mijn advertentie was volgens haar een teken. Dat maakt het wegdoen van boeken toch net even gemakkelijker dan :)

Minimalistisch huis

Bij het opruimen van de foto's op mijn laptop kwam ik nog foto's tegen van toen mijn appartement in de Marnixstraat net ingericht was - ik woonde er net en heb vol trots heel veel foto's genomen. Voor mijn gevoel toen was mijn huisje helemaal af, maar nu zie ik dat het echt heel leeg was in vergelijking met toen ik wegging. Blijkbaar voeg je ongemerkt veel spullen toe zonder dat het voller lijkt, totdat je vergelijkt met hoe het eerder was.

Andersom werkt het heel anders. Omdat we kleiner gaan wonen en dus veel weg willen doen, zijn we nu beetje bij beetje de boel al aan het verkopen. En dat valt wél op. Nu het kleed in de woonkamer weg is, ziet het er kaal en ongezellig uit. In de slaapkamer zijn we een stoel en boekenkastje kwijt, en de tweede bank die we hadden (yep, zó groot is ons huis) staat nu ook bij iemand anders te pronken. "Meer" gaat dus blijkbaar ongemerkt, terwijl "minder" gelijk zichtbaar is. Dat maakt downsizen tot een moeilijk en pijnlijk proces, want het voelt gek genoeg toch als verlies. Toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat het uiteindelijk absoluut winst is!

Netwerken

De afgelopen weken heb ik steeds inspirerende gesprekken gehad met mensen die mij door hun ideeën dichter bij mezelf hebben gebracht. En wat ik daardoor ontdekt heb, is dat ik alleen maar wil werken met mensen die mij dit soort energie geven. In een gesprek met architect Thomas Rau gaf hij zelfs letterlijk aan dat als mensen iets van hem vroegen waar hij niet persoonlijk achter staat, hij de opdracht weigert. Dat klinkt heel logisch, maar is best eng in een maatschappij die voorlopig nog draait om geld verdienen.

Toch geloof ik ook in een zekere vorm van magie, of zoals mijn goede vriend Engbert Breuker zegt: Als hoofd en hart verbonden zijn, doen je handen vanzelf de juiste dingen. Als ik doe wat bij mij past, volgt het geld vanzelf. Of klinkt dit te idealistisch, te naïef? Ik merk steeds weer dat als ik een besluit neem waardoor er ruimte ontstaat, deze ruimte gelijk gevuld wordt met nieuwe dingen. De natuur heeft een hekel aan leegte, en als alles energie is, waarom zou dat dan niet gelden voor de ruimte in het leven?

Zo heb ik onlangs iemand ontmoet die mij kan helpen een al jaren oude droom te verwezenlijken, namelijk het schrijven van een boek. Ik heb tientallen concepten liggen, maar het lukt me niet om deze droom in daad om te zetten. Ben heel benieuwd of ik de energie die ik nu heb om met hem te schrijven ook blijft!

Opmaken

Wanneer je kritisch door al je kasten en lades gaat, kom je ook veel dingen tegen die je hebt aangeschaft met de bedoeling die te gaan eten of gebruiken. Ik merk echter dat ik niet zo van de voorraden ben - ik koop wat ik op dat moment nodig heb. De komende weken wil ik dus zo veel mogelijk opmaken van die voorraden, want opmaken is eigenlijk ook opruimen.

Dat betekent wat vaker eten uit de voorraadkast en de vriezer, wat meer mijn nagels lakken (hoeveel kleuren nagellak heb je nou echt nodig?) en wat vaker een masker na het douchen. Ik had een tijdje terug bedacht dat ik dat minstens wekelijks wilde doen, en als ze dan in de aanbieding waren kocht ik er weer drie... Maar in de praktijk gebruik ik ze vrijwel niet, en liggen ze daar maar in het laatje in de badkamer. Ik ga ze opmaken en koop geen nieuwe meer. Dat scheelt weer met verhuizen..

En in het nieuwe huis wil ik zo min mogelijk voorraad, want elke voorraad loopt het risico niet gebruikt te worden waardoor ik het alsnog weg moet doen. Pas kopen als ik het nodig heb en ook echt ga gebruiken!

Maatschappij van overvloed

Gisteren liep ik weer eens door het centrum. Het is de tijd van "SALE" en dat stond luidruchtig op alle winkelramen. Bovendien was er een marktje met leuke schalen, sieraden en boeken. Vanwege de verhuizing kon ik er nu makkelijk langs lopen - ik ben zo veel aan het wegdoen, dat het nogal strijdig met onze doelen zou zijn als ik weer met nieuwe dingen naar huis ga.

Toch merk ik dat onze maatschappij van overvloed ook een maatschappij van verleiding is. Een jurk van 200 euro nu voor 100 euro klinkt als een goeie deal: 100 euro verdiend! Of heb je juist 100 euro extra uitgegeven, waar je ook een week van had kunnen eten? En het geldt trouwens niet alleen voor jurken of andere kleding, maar ook voor eten zelf: hoe vaak eten we niet te veel, of te vet, of te veel suiker? De verleidingen schreeuwen ons aan alle kanten toe, en het is heel moeilijk daar weerstand aan te bieden. Downsizen is niet veel anders dan afvallen: laten staan wat je niet nodig hebt. Ik gebruik als illustratie een poster van Loesje, want zij weet het weer heel treffend uit te drukken!

Discipline

Ik geef het toe: ook ik heb ondanks mijn voorliefde voor hitte een beetje last van dit weer. Dus hoewel ik probeer om elke dag een blog te schrijven, hou ik het vandaag lekker kort en laat ik Loesjes poster voor zichzelf spreken!