Denken in overvloed

Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar voor mij gaat minimalisme uit van denken in overvloed. Ik merk dat heel sterk nu we zo aan het opruimen zijn - wegdoen is vaak moeilijk als je denkt dat je het ooit nog nodig zou kunnen hebben. Als je denkt in 'genoeg' of zelfs in 'overvloed', dan weet je dat je alles wat je nodig zult hebben in de toekomst op dat moment ook zult kunnen krijgen. Eigenlijk heb je in een heel appartementencomplex maar één boormachine nodig, omdat niemand 24/7 hoeft te boren. Dus waarom die boor niet wegdoen en op het moment dat je 'm nodig hebt aan iemand te leen vragen?

We zijn allemaal opgegroeid met denken in schaarste. Ik ook. Misschien was vroeger ook niet alles voorhanden en kon je maar beter vasthouden aan wat je hebt. Ik merk het aan mijn schoonouders - zij gaan nu ook verhuizen naar een klein appartement en laten een grote eengezinswoning achter. Garages vol gereedschap, kasten vol servies en beddegoed zullen een nieuwe bestemming moeten krijgen. Maar loslaten is zo moeilijk, en je moet toch op alles voorbereid zijn. Een kamer vol visite heeft drie serviezen nodig, ook al heeft hun nieuwe flat een gezamenlijke ruimte waar je alles kunt lenen. Een gereedschapskist en uitgebreid assortiment schroeven is altijd handig, ook al heeft mijn schoonvader in lange tijd geen plank opgehangen, omdat hij het fysiek niet meer redt...

Ik begrijp heel goed dit gevoel en bij elk ding dat ik nu oppak om op te ruimen is de eerste gedachte nog altijd "Stel nou dat..." Maar dan weet ik ook altijd dat er andere manieren zijn om in het gemis te voorzien. En eerlijk is eerlijk: hoeveel kaarsenhouders heb je nou écht nodig....?