De stille revolutie

Laatst hoorde ik iemand zeggen "Je kunt beter iets doén, dan roepen dat anderen iets moeten doen" en dat raakte mij. Vooral ook omdat ik het herken: zeg tegen mij dat ik iets zou moeten doen en ik ga met de hakken in het zand, zelfs als ik er eigenlijk helemaal achter zou staan. Maar als mensen zelf iets doen dat me verrast, dan ga ik nadenken. Is het wat voor mij? Waarom wel of niet?

Eigenlijk is dat een "goed voorbeeld doet goed volgen"-reactie: niet roepen maar doen en daarmee inspireren. Ik doe de dingen die ik doe vanuit een innerlijke drive - ik wil het zelf. Al experimenterend ontdek ik waar ik gelukkig van word: vrienden, ervaringen, lekker eten (en wijn) en vooral minder spullen en minder verplichtingen. Ik merk nu dat "werken" in dit rijtje niet eens voorkomt, wat ook niet zo gek is omdat ik mijn schrijfopdrachten niet als "werk" zie. Voor al die dingen waar ik blij van wordt is echter wel geld nodig, maar ik neem vrijwillig genoegen met minder. Met precies genoeg om fijn te leven. Rijk van binnen.

Ik ben geen activist. De meeste mensen die mijn idealen delen zijn geen activisten. Maar we brengen wel een beweging in gang die misschien wel revolutionair zal zijn. Stel je eens voor dat de meerderheid van de mensen minder gaat consumeren. Of minder gaat werken om andere activiteiten te ontplooien. Of kleiner gaat wonen en veel spullen wegdoet. Dat zal een behoorlijk effect op de economie hebben. En dat doen we door gewoon te doen. Een stille revolutie...