In onderhandeling

We hebben een bod gekregen op ons huis. Het is lager dan we hadden gehoopt en heel raar dat je daar dan toch een beetje teleurgesteld om bent. Terwijl het ten opzichte van de hypotheek die we hebben een hele mooie prijs is. Het voelt allemaal als monopoliegeld - je mist de werkelijke waarde van bedragen en "briefjes van 1.000,-" stellen niets meer voor.

Is het dan echt zo dat je, ook al zit je nog zo vol idealen, toch valt voor de macht van geld? Kees en ik hadden al eerder met elkaar afgesproken dat de gunningsfactor ook een rol speelt, en deze mensen gunnen we het echt. Maar misschien op een vaag onbewust niveau toch iets minder, nu ze een laag bod uitgebracht hebben... Hoe werkt dat in mijn psyche? Heeft het te maken met verwachtingen die ik heb? Ik begrijp niets van mezelf - ik reageerde bijna fel toen Kees van dit bod vertelde. Terwijl ik bedacht had dat ik dolgelukkig zou zijn als er een bod zou liggen, welk bod dan ook. Het betekent de start van ons nieuwe leven!

Ik doe echt mijn best om dat zo ook te voelen, maar voorlopig is het vooral een rationele uitleg. Desalniettemin is mijn gevoel nu ook overtuigd van het feit dat we hier een heel mooi resultaat hebben liggen: een eerste bod van mensen die ons huis graag willen en die wij het ook gunnen. We gaan hier zeker uit komen!