In onderhandeling

We hebben een bod gekregen op ons huis. Het is lager dan we hadden gehoopt en heel raar dat je daar dan toch een beetje teleurgesteld om bent. Terwijl het ten opzichte van de hypotheek die we hebben een hele mooie prijs is. Het voelt allemaal als monopoliegeld - je mist de werkelijke waarde van bedragen en "briefjes van 1.000,-" stellen niets meer voor.

Is het dan echt zo dat je, ook al zit je nog zo vol idealen, toch valt voor de macht van geld? Kees en ik hadden al eerder met elkaar afgesproken dat de gunningsfactor ook een rol speelt, en deze mensen gunnen we het echt. Maar misschien op een vaag onbewust niveau toch iets minder, nu ze een laag bod uitgebracht hebben... Hoe werkt dat in mijn psyche? Heeft het te maken met verwachtingen die ik heb? Ik begrijp niets van mezelf - ik reageerde bijna fel toen Kees van dit bod vertelde. Terwijl ik bedacht had dat ik dolgelukkig zou zijn als er een bod zou liggen, welk bod dan ook. Het betekent de start van ons nieuwe leven!

Ik doe echt mijn best om dat zo ook te voelen, maar voorlopig is het vooral een rationele uitleg. Desalniettemin is mijn gevoel nu ook overtuigd van het feit dat we hier een heel mooi resultaat hebben liggen: een eerste bod van mensen die ons huis graag willen en die wij het ook gunnen. We gaan hier zeker uit komen!

Het vijf-jarenplan

Ons plan om goedkoper te gaan wonen roept bij sommige vrienden nog wel verbazing op. Maar als Kees zijn vijf-jarenplan uitlegt, begrijpen ze ons veel beter. Het blijft een ambitieus plan en ik vraag me af of veel mensen in onze voetsporen zullen volgen, maar het is briljant in eenvoud. En het gaat uit van een wel heel aantrekkelijk einddoel, dus er zit veel energie bij ons om het waar te maken! Het mooie van dit plan is dat het ons helemaal onafhankelijk en vrij maakt van de oude economie, waar geld steeds weer de spil rond alles is. Steeds harder werken om geld te verdienen om dingen te kopen die je niet nodig hebt - waanzin.

Het vijf-jarenplan is een stappenplan om over 15 jaar in ons droomhuis te wonen met woonlasten van hooguit enkele honderden euro's per maand. Dat doen we door te starten met een lage hypotheek en dus lage maandlasten, in een huis dat voor vijf jaar aan onze wensen voldoet. Door vervolgens vijf jaar lang flink af te lossen op dat huis, zijn we aan het einde van stap 1 hypotheekvrij. We hebben dan de waarde van dat huis, plus een nieuwe lage hypotheek om ons volgende huis te kopen - beter dan de vorige, en met dezelfde lage maandlasten. Ook hier gaan we weer zo snel mogelijk op aflossen, om dan vijf jaar later... je raadt het al; ons nieuwe huis te kunnen kopen op dezelfde manier.

En dan zitten we genoeglijk in ons droomhuis, op zondagochtend, met koffie op bed, en mijmeren vol liefde dat we toen, niet eens zo lang geleden, de beste beslissing ooit hebben gemaakt....

Huis verkopen

Ons huis heeft na iets meer dan een week op Funda al zeven bezichtigingen gehad. Op dit moment is het in Amsterdam weer een gekkenhuis qua woningmarkt: we horen van huizen waar geïnteresseerden met acht tegelijk naar binnen gaan, waar deadlines voor biedingen zijn en waar huizen boven de vraagprijs verkocht worden. Ook het huis twee verdiepingen boven ons was erg in trek: binnen twee weken verkocht voor een prijs die royaal boven de vraagprijs lag.

Voor Kees en mij is dit niet veel meer dan het bewijs van het ontstaan van een nieuwe woningmarkt-bubbel. Het lastige is dat we er zelf aan meewerken, want ook ons huis is hoog getaxeerd. En het blijkt dat mensen het er voor over hebben, want er is veel interesse en enkele kijkers hebben al aangegeven een bod te willen doen. Dat plaatst ons in zekere zin voor een dilemma: vanuit onze nieuwe waarden willen we niet meewerken aan de oude economie, waarbij juist de overspannen hypotheekmarkt voor deze heftige crisis heeft gezorgd. Maar elke euro extra gebruiken wij weer om het nieuwe huis zo snel mogelijk af te lossen, dus in die zin werken we wel weer aan onze waarden.

Wat we in elk geval willen is de gunningsfactor een rol laten spelen. Niet de hoogste bieder, maar de bieder die we ons huis ook echt gunnen, mag het voorlopig koopcontract tekenen. Ik heb dat ook gedaan toen ik mijn huisje in de Jordaan verkocht: ik wilde dat het bewoond zou worden door iemand die net zo veel van het mooie appartement zou houden als ik zelf gedaan had. En dat voelt goed!

Gekocht!

We hebben een nieuw huis gekocht! En wel het appartement dat we op het oog hadden: de eerste bezichtiging kwamen we er vol energie van terug. We zijn voor een tweede keer gaan kijken en het voelt nog steeds heel goed. Ik heb vooral kritisch gekeken naar de keuken (voor mij het belangrijkste!) en word daar erg blij van: veel kastruimte, handig ingedeeld, een goede oven en een vijf-pits gasfornuis. Het is een echte leefkeuken, zeker als we daar ook een kleine eettafel neerzetten.

Het is een appartement in een complex uit 1950, met hele mooie details in de gevels en de portalen. Van binnen is alles grondig gerenoveerd en daarom van een vergelijkbaar comfort als het huis waar we nu wonen. Ook heeft dit complex een gezamenlijk onderhouden binnentuin, en met voor en achter een balkon hebben we de hele dag zon.

Ons nieuwe huis staat in de Kolenkitbuurt in Bos en Lommer. Jaren geleden aangemerkt als Vogelaarwijk, en ondertussen heeft de buurt al heel wat renovaties en investeringen meegemaakt. De strook rondom de A10 tussen Lelylaan en Sloterdijk is aangemerkt als "versnellingslocatie" waar extra aandacht naar uitgaat. Wij hebben er rondgelopen en -gefietst, en wat voor ons geldt is dat we de etnische diversiteit, de kleine ondernemers en de levendige sfeer vooral heel leuk vinden. Ik hoef alleen maar de trap af om bij drie kleine winkeltjes onder in het gebouw ons avondeten bij elkaar te kopen!

Huizen kijken

Onze eerste stap zou zijn: dit huis te koop zetten. Maar mijn man en ik zijn allebei impulsief en een tikje ongeduldig, dus diezelfde dag zitten we al op Funda naar huizen te kijken. Wat we zien aan prijzen verrast ons: hele leuke woningen voor minder dan twee ton. Wel veel kleiner dan we nu hebben, maar dit appartement is ook wel erg groot. Onze nieuwe woning moet in elk geval groter zijn dan mijn oude huis in de Jordaan - met 52m2 vond Kees dat echt te klein voor twee personen. Maar hoe groot voelt 60m2? Of 70m2?

Geen ontkomen aan; we moeten echt eerst even ervaren hoe 60m2 "voelt". En laten we dan ook gelijk maar onze andere wensen in kaart brengen. Het drumstel moet mee, vanzelfsprekend. En de eettafel van 2,5m ook, en mijn antieke kledingkast, en de antieke secretaire. Wel een woning met een balkon, maar geen tuin. Vrij uitzicht natuurlijk, net als nu. En goed geïsoleerd en comfortabel graag.

Ik maak een lijst aan in Funda van huizen die we willen bekijken, en Kees slaat aan het rekenen. Wat kunnen we eigenlijk lenen op mijn salaris? En wat worden dan onze maandlasten? Hebben we overwaarde op dit huis en zo ja, hoe verandert dat het financiële plaatje? Over één ding zijn we het allebei eens: de hypotheek laten we afsluiten bij Triodos. De enige bank waarvan we zeker weten dat ze geen dubieuze zaakjes steunen. Voordeel is dat bij Triodos de rente lager wordt naarmate je huis een beter energielabel heeft. De wens voor een goed geïsoleerd huis wordt daarmee een eis.

Omdat we de week erop al onze eerste bezichtigingen voor nieuwe huizen hebben, passen we de mindmap vast wat aan. En ik besluit ook om al volgende week een gesprek aan te gaan met mijn leidinggevende over mijn besluit om weg te gaan.

De eerste stap

Nadat Kees en ik hebben besloten om te verhuizen, hebben we eerst samen een mindmap gemaakt om alle verbanden in beeld te brengen. Welke gevolgen heeft onze keuze? Het is voortgekomen uit de wens om uit loondienst te gaan en voor mezelf te beginnen, maar dat moet financieel wel lukken natuurlijk. Verhuizen naar een goedkopere woning helpt daarbij, maar ook dat is een beslissing met impact.

Behalve goedkoper wonen heeft het nog een voordeel trouwens: ik ben anderhalf jaar geleden bij Kees ingetrokken en hoewel we geprobeerd hebben om er samen ons thuis van te maken, is dat voor mij niet helemaal gelukt. Nu op zoek naar een nieuw huis, dat echt onze gezamenlijke keuze is en waar we echt samen de volgende stap maken, maakt mij heel blij! Voor Kees is het moeilijk om dit appartement, dat hij zelf heeft laten bouwen, achter te laten. Maar hij ziet beide voordelen, en wil heel graag deze stap zetten.

De mindmap laat goed zien hoe alles samenhangt en ook wat we nog te doen hebben. Ons voorlopige stappenplan: huis te koop zetten, oriënteren op andere huizen, financieel overzicht maken en op het werk vertellen dat ik er mee wil stoppen. Maar al na twee dagen klopt er niets meer van ons stappenplan :-)

Hoe het begon

De afgelopen anderhalve maand zijn heel veel dingen op hun plek gevallen. Mijn man en ik hebben keuzes gemaakt op basis van wat ons hart ons ingaf, en beseffen nu wat onze echte, authentieke waarden zijn. Alles hangt met alles samen: op het moment dat ik een keuze maakte om mijn eigen bedrijf een nieuwe start te geven, had dat allerlei bedoelde en onbedoelde gevolgen. En dit besluit kwam niet eens voort uit de wens om alleen maar te doen wat ik leuk vind, maar uit de sterke behoefte om betekenisvol te leven.

Mijn tijd en energie worden voor een groot deel opgeslokt door mijn werk als procesmanager en daarvoor strategisch adviseur. Hoewel ik altijd veel voldoening heb gehaald uit mijn werk, begon er de afgelopen maanden toch wat te knagen. Ik had het gevoel meer te willen vertellen dan ik kwijt kan in mijn werk. Ik heb pogingen gedaan dat in mijn vrije tijd op te pakken, maar wat iedereen wel herkent denk ik, is dat je dat uit enthousiasme begint en uit groeiend schuldgevoel een tijdje volhoudt, maar de wereld veranderen lukt zo niet. Maar hoe dan wel?

Anderhalve maand geleden op zondagochtend, met een kop koffie op bed, durfde ik eindelijk te bekennen dat ik niet meer zo gelukkig was op het werk. Voor Kees was het simpel: "Dan stop je toch?" Dat leek me geen optie: "Maar de hypotheek...." "Dan verkopen we dit huis, en gaan we heel goedkoop wonen en snel aflossen."

En zo begon het....