Imperfectionisme

Hoewel ik altijd heel hard in de lach schiet als mensen mij een perfectionist noemen - ik neem snel genoegen met 'goed genoeg' - merk ik dat er nog wel een verschil bestaat tussen wie ik WIL zijn en wie ik BEN. Ik ben geen perfectionist, maar heb wel allerlei ideeën in mijn hoofd van hoe ik wil zijn, of denk te moeten zijn. Mijn wens voor een strak lichaam staat haaks op mijn liefde voor wijn en chocola, mijn behoefte aan concerten laat zich slecht rijmen met mijn zuinige inborst.

Dit zijn geen onoverkomelijke conflicten, hoewel mijn gezondheidsfreak en mijn vrek als onderdelen van mij het wel lastig zullen krijgen in december. Ik heb behoorlijk wat tijd besteed aan het onderzoeken hoe ik nou van die ideaalplaatjes - die elkaar ook nog eens tegenspreken - af kan komen, tot ik bedacht dat het misschien niet hoefde. Want, en nu komt het... ik ben toch niet perfect. Zal ik ook nooit worden, want al die tegenstrijdige onderdelen, die plurale psyches, horen gewoon bij mij. Ik kan me beter richten op het accepteren daarvan, dan energie verspillen aan het proberen te voorkomen van een chocolade-aanval of een impuls-concert. Ik ben, net als vele anderen die dat allang doorhebben, een levende (en levendige) weergave van de mooiste stroming van de afgelopen eeuwen: het Imperfectionisme. Omarm het! Leef het! Deel het!